Hoewel ik mijn leed ten opzichte van dat van anderen zeker niet wil vergroten, wil ik dit blog wel gebruiken om uit te leggen met welke extra complexiteit je te maken hebt als de pleger, jouw partner, bij de politie werkt.
Oorzaak bij jezelf zoeken: En die complexiteit begint al bij de eerste keer dat het geweld plaats vindt. Ik heb van veel anderen overlevers van partnergeweld al gehoord of gelezen dat, ondanks dat je het geweld direct zou veroordelen als het iemand anders overkomt, je toch heel vaak te lang de oorzaak bij jezelf gaat zoeken als je zelf partnergeweld meemaakt.
Het leek toch zo een aardig man of vrouw? Hij of zij was altijd zo begripvol en vol aandacht en liefde? Zoveel mensen om je heen vinden jouw partner zo een fantastische lieve, gezellige en empathisch persoon? In dat plaatje past het geweld dat plaats vindt richting jou toch helemaal niet? Wat zie je over het hoofd? Wat is jouw eigen aandeel? Kan het zijn dat jij bewust of on(der)bewust een trigger hebt geraakt? Al dat soort vragen, ik weet dat deze gedachte bij velen die in een dergelijke situatie zaten aan hun voorbij zijn gegaan.
Verkeerd voorbeeld gehad: En net als in mijn geval kan het ook zijn dat het beeld dat jij hebt van hoe een relatie zou moeten zijn, niet helemaal gezond is. De voorbeelden die ik op het gebied van relaties had gekregen van mijn ouders en opa’s plus oma’s waren nou niet de meest gezonde. Mijn hele jeugd was doorspekt met problemen en trauma’s, dus wat nu wel “normaal” was en wat niet, dat kon ik niet goed onderscheiden vanuit het beschadigd zelfbeeld dat ik had. Maar daar was ik mijzelf dus nog niet van bewust, want ik was destijds nog in de veronderstelling dat wat ik had meegemaakt als kind nog wel meeviel. Mijn ouders waren niet aan de heroïne ofzo. Dat zou pas erg zijn!. Ik had niets te klagen vond ik toen.
Bovenstaande feiten hebben er zeker toe geleid dat ik zo lang in een gewelddadige relatie bleef zitten. Maar er was nog een zeer beperkende overtuiging die mij in die relatie hield. En die had alles te maken met het beroep van mijn toenmalige man: Brigadier van Politie in de binnenstad van Amsterdam.
Ik was trots op het feit dat mijn man bij de politie zat. Ik vertelde altijd aan iedereen dat het niet niks was om bij de politie in Amsterdam te werken. Stel je maar eens voor..wie bel je als jij je onveilig voelt? Als je in nood bent? Als je onrecht of geweld is aangedaan? En wie mag dat dan oplossen? Juist: de politie. En dus vond ik mijn man dapper, hij hielp mensen in nood, hij ving boeven, hij zette dat wat krom was in de wereld recht. Zo voelde ik dat.
Dus toen het geweld richting mij begon was ik echt flabbergasted. Mijn 1e reactie was boosheid. Vechter en overlever die ik was geworden, vocht ik zo goed en zo kwaad als het kon terug. Ik verloor natuurlijk altijd. Mijn man was lang en sterk en had genoeg geweldstrainingen gehad. Toch deden die klappen mij nog niet eens zoveel. Nadat de adrenaline weg zakte, kwam altijd die ongelooflijke schaamte en onzekerheid over mij heen.
Juist bij een politieagent ben ik toch veilig? Hoe kon dit gebeuren? Niet alleen vroeg ik mij af hoe iemand waarop ik verliefd was geworden door zijn oprechte interesse in mij en zijn beschermende houding richting mij, zo kon omslaan? Soms in een split second? Maar ook: Hoe kan het dat iemand die in zijn beroep zo gewend is om uitgedaagd te worden, iemand die geacht wordt zijn emoties te beheersen, iemand die heel goed het verschil tussen goed en kwaad kent en daar iedere dag oordelen over velt, zelf de grens overgaan?
Het moet wel aan mij liggen…..Voor mijzelf trok ik de conclusie dat het dus wel aan mij moest liggen. Kon niet anders. Ik maakte kennelijk iets in hem los. Ik was niet in staat zijn grenzen te herkennen. Ik was erg lastig en onredelijk. Stelde onredelijke eisen aan wat ik aan hem vroeg. Ik stelde hem zo teleur dat hij door het lint ging. Ik zorgde niet goed voor hem. Ik haalde zijn trauma’s boven. Ik, ik, ik, ik, ik…
De politie stond in mijn ogen voor goed, voor rechtvaardig, en voor bescherming. Het kon niet anders, of dit was mijn eigen schuld. Ik mocht nog blij zijn dat hij niet van mij weg ging. En ik hoefde zeker niet te denken dat ik dan ook nog een man zou vinden die het wél zou uithouden. Dat waren mijn gedachten. Als een politieman mij al slecht vond, dan was ik waarschijnlijk ook slecht.
Het komt door jou….Toen ik tijdens een huwelijkscrisis op basis waarvan wij even in relatietherapie gingen eindelijk iemand in vertrouwen nam over het jarenlange partnergeweld, bevestigde die persoon dat het allemaal aan mij lag. Want ik was toch ook ontzettend bijdehand? Ik kon toch ook zo doordrammen en het bloed onder iemand zijn nagels weghalen? Ik was inderdaad in die tijd niet op mijn mondje gevallen……maar hoe vaker dat mondje hardhandig gesnoerd werd door mijn echtgenoot de politieagent, hoe moeilijker ik het vond ook in andere situaties mijn mond open te trekken.
En zo heb ik nog wel eens geprobeerd er met anderen over te praten. Maar het ongeloof was zo groot omdat zij zich niet konden voorstellen dat een politieman dat deed, dat ik meestal zelf al het een en ander ging bagatelliseren en het gesprek gauw een andere wending gaf.
Altijd ruzie tijdens het sporten. Mijn ex-echtgenoot vertoonde niet alleen naar mij discutabel gedrag. Ook op het handbalveld was te vaak iets aan de hand met mijn ex-man. De tegenpartij speelde niet eerlijk of de scheids was partijdig. Dit ging altijd gepaard met heftige woordenwisseling en dreigende houdingen. Vaak moest er een coach of collega speler aan te pas komen om mijn ex-man te bedaren. En ik probeerde hem dan soms vanaf de kant tot kalmte te manen, maar daar had ik dan later thuis weer spijt van. Ook weet ik dat hij op zijn werk waarschuwingen had gehad. Ik reageerde daar altijd op met: Maar dat laat je hier toch ook zien? Mijn ex-man interpreteerde dat altijd als verraad. Ik steunde hem dan niet.
Ik heb mij vaak afgevraagd waarom maar weinig mensen hem op dit gedrag corrigeerden, en ik vermoed dat zij hetzelfde hadden als ik: Deze man is politieman, dus hij weet wel wat onrecht is en wat niet. Hij weet wel wanneer hij moet stoppen….Ja, in het handbalveld wel. Al heeft hij wel eens een rode kaart gehad, ik geloof niet dat het ooit echt heel erg uit de klauwen liep. Maarja, thuis was dat dus anders. Rondom het handbalveld werd ook wel eens gezegd dat het frustratie was. Mijn ex-man zat namelijk ook bij de ME. En die werden soms ook wel enorm uitgedaagd. Er werd van alles tegen hen geroepen en gezegd, ook in die tijd al.
Lagere frustratietolerantie: En ik geloof ook oprecht dat je, kort na dergelijke gebeurtenissen tijdens je werk, een lagere frustratietolerantiegrens hebt. Ik had het daar ook wel eens met hem over, en ik probeerde hem ertoe te bewegen hiervoor hulp te zoeken. Maar dat was voor hem een no-go. Hij had op zijn werk genoeg te maken met “die geitenwollensokkenfiguren” die altijd zijn arrestanten weer vrij kregen met hun verhalen over “de slechte jeugd” van zijn arrestant. Woest fel was hij daarop. Tot het moment dat ik na de huisarts was gegaan vanwege een verwurging en een schop in mijn buik tijdens mijn tweede zwangerschap. Toen kon hij er niet meer helemaal onder uit en ging in relatietherapie. Ik had destijds zijn vader en stiefmoeder geïnformeerd en die namen hem even in huis bij wijze van time-out. Met behulp van hen lukte het mij ons op te geven voor relatietherapie. En echt, ik dacht een poosje dat het echt geholpen had. Dat het klaar was. Al was hij ook in die gesprekken wel erg dominant richting de therapeute, hij zat het uit en symbolisch begroeven wij het gewelddadig verleden. Helaas niet voor lang.
Aangifte doen bij de collega’s van de pleger: Een paar jaar later: Het is zover gekomen dat ik geen enkele aanraking van mijn ex-man meer kan velen, al zeker geen lieve aanraking. Het wordt steeds moeilijker het huwelijk vol te houden, al proberen wij allebei wel verschillende dingen uit. Als het geweld voor het eerst plaats vindt in het bijzijn van de kinderen komt het moment dat ik aangifte moet gaan doen. Dat is de grens, zo had ik dat met mijzelf afgesproken tijdens de relatietherapie. Ik vond het echter doodeng dat het nu zover was. Ik moet namelijk bij zijn collega’s aangifte doen. Zijn eigen maten. Weliswaar in een andere stad, maar toch. Zullen zij mij geloven?
Ik vertel de kinderen na het incident dat de ruzie over is en dat ik ok ben. Dat ik nu even een paar uurtjes naar een vriendin ga en daarna weer terug kom. Ik sta zeker een uur voor het politiebureau voordat ik naar binnen durf. Ik vraag aan de balie of ik iemand kan spreken aangaande huiselijk geweld en ik wordt door een vrouwelijke rechercheur uitgenodigd in een kamer. Ik heb een gesprek met haar. Ze maakt foto’s van de plekken in mijn nek, armen en rug. Zij stuurt mij voor onderzoek naar het naastgelegen ziekenhuis. Dan praten wij weer.
Ik vertel haar dat mijn echtgenoot een collega is van haar en dat maakt wel wat los. Ze vindt dat ik aangifte moet doen, omdat uit mijn verhaal blijkt dat ik al van alles heb geprobeerd om dit te stoppen. Ze zegt dat het consequenties kan hebben voor de baan van mijn ex-man, en dat dit mogelijk de situatie kan verergeren. Maar toch vindt zij dat ik aangifte moet doen. Ze begrijpt dat er een grens ligt voor mij omdat mijn kinderen het geweld nu ook zien en zij later misschien ook wel dit gedrag naar hun partner gaan vertonen. En dat wil ik nu juist voorkomen. Ik wil hen een signaal dat het echt niet goed is om zo meningsverschillen op te lossen.
Er volgt telefonisch overleg via Bureau Interne zaken. De leidinggevende van mijn man, die ik ook aan de lijn krijg, vraagt of het wapen van mijn man thuis ligt, en ik moet dat beamen. Er wordt mij gevraagd oppas voor de kinderen te regelen. Zij willen mijn exman ophalen maar niet met toeters en bellen. Wel zullen er veel mensen bij zijn, omdat zij inmiddels weten dat hij geen kleine jongen is en (zo bleek later) er toch ook wel al waarschuwingen in zijn dossier staan en hij veel te verliezen heeft.
Ik bel de oppas en die wordt gelukkig binnen gelaten. Dan gaat er een bus naar mijn huis en wordt hij opgehaald. Ik ben nog in het politiebureau als hij binnen komt, omdat dit veiliger is voor mij. Er wordt mij verteld dat hij verhoord wordt en de nacht hier zal blijven. Zij houden mij op de hoogte, maar ik kan nu gewoon voor de nacht naar huis. Ik voel mij veilig maar ook heel verdrietig. Het is dus tóch niet gelukt mijn huwelijk te redden. Zelf kom ik uit een gebroken gezin en ik had dit mijn kinderen zo graag gespaard. Ik heb gefaald. Want dat dit het einde van mijn huwelijk is, is mij duidelijk.
De impact om aangifte te doen is groot. Mijn ex-man bekent gek genoeg direct. Maar zal het later weer ontkrachten. Hij krijgt een contactverbod en ik weet dat hij kapot gaat. Collega’s van hem komen nog eens langs met de vraag het hele verhaal nogmaals te vertellen en ik moet thuis voordoen hoe het is gegaan. Mijn verhaal is consistent vertellen zij mij, en zij vragen mij of ik bang voor hem ben. Ik ben niet zo bang aangelegd op dat moment, maar toch moet ik beamen dat ik wel angst heb.
De consequenties voor hem kan celstraf zijn, onvoorwaardelijk zelfs. Voorlopig wordt hij op non-actief gesteld. Dit kan zijn ontslag betekenen. Dat wist ik wel, maar het komt toch binnen nu het zo echt wordtDe weken erna zit ik in een rollercoaster. De kinderen weten dat papa stout is geweest, ze hebben het gezien. Ik stel ze snel gerust dat hij weer vrij is en spijt heeft maar logeert op een plek waar hij rustiger wordt. Ze mogen na verloop van tijd af en toe met hem praten. Na het contactverbod komen wij in gesprek. Ik heb gek genoeg medelijden met hem. Maar vertel hem wel dat ons huwelijk nu echt voorbij is. Hij is er echt kapot van.
Baanbehoud: Dat maakt mij mild. Ik beloof hem te proberen samen goede ouders te blijven voor de kinderen. En natuurlijk mag hij die zien. Ik zoek uit wie de Officier van Justitie is voor de rechtszitting en schrijf hem een lange brief waarin ik aangeef dat ik van mening ben niets anders te kunnen doen dan aangifte, omdat andere middelen en methoden om het geweld te stoppen geen zin hebben gehad. Maar dat ik oprecht geloof dat mijn man spijt heeft en zijn lesje geleerd heeft. Of de straf daarom voorwaardelijk kan zijn vraag ik, met een proeftijd. Dan kan hij toch nog een baan bij de politie behouden, als is het misschien niet in uniform. Dan heeft hij nog een toekomst.
Tot mijn verbazing wordt de brief voorgelezen tijdens de zitting. De OVJ is onder de indruk van mijn brief, maar dat is mijn man dan inmiddels niet meer. We zijn namelijk al enige maanden uit elkaar. De mildheid naar mij toe is inmiddels omgeslagen in psychisch geweld. Wekelijks krijg ik berichtjes dat hij zijn huis terug wil, dat hij voor de deur gaat liggen, dat ik hem kapot maak en dat hij mij kapot gaat maken. De berichten over mij richting de kinderen, die hij inmiddels weer mag zien, zijn heel ernstig en dat merk ik aan hun gedrag. Ik ben zelf ook behoorlijk van het padje en na een paar maanden vlucht ik in de armen van een man die 18 jaar ouder is en al een tijd een vriend van mij was. Dat was niet handig van mij, want toen werd alles nog erger.
De OVJ vraagt mij of ik nog hetzelfde denk over de brief en mijn ex-man deze kans wil geven en ik zeg dat ik dat voor mijn kinderen wil. Want zij hebben het al moeilijk genoeg en zijn niet gebaat zijn met een vader in de bajes, een vader die alles heeft verloren. Ik maak mij inmiddels ook zorgen om zijn psychisch welzijn.
De uitspraak: Voorwaardelijke celstraf met een proeftijd van twee jaar, verplichte agressieregulatie therapie en een taakstraf van best wat uurtjes. Maar in plaats van dankbaar en opgelucht is mijn ex-man woest. Het is onbegrijpelijk.
De therapie bij de Waag maakt hem gelukkig rustiger en een tijdje gaat ons contact redelijk. Tot het moment dat hij hoort dat mijn relatie definitieve vormen krijgt.
Hij is dan inmiddels weer aan het werk bij de politie. Het partnergeweld is ex-partnergeweld geworden. De hel breekt los. Voor de kinderen, voor mij en voor de mensen om mij heen. Lichamelijk geweld gaat hij lang uit de weg,. Maar psychisch wordt ik wekelijks beledigd en klein gemaakt via sms en mail. Hij vertelt mij dat ik de kinderen kwijt zal raken en dat hij alles zal doen om mij kapot te maken. En dat lukt ook aardig.
Misbruik van wetskennis: Hij misbruikt daarbij zijn kennis van de wet. Hij weet wat hij moet doen en zeggen om mij te laten arresteren, en ik zit dan ook 2 keer onterecht in de cel. Natuurlijk wordt ik met excuses weer vrijgelaten, maar dit doet écht wat met je. Ik denk dat politiemensen in 1e instantie heel loyaal zijn naar hun collega’s en daarom al snel actie ondernemen. Pas later komen zij erachter dat hun collega fout zat. Maar daar dan werk van maken, dat is gewoon erg lastig voor ze. Het valt onder de noemer “matennaaienrij”.
De laatste jaren is het rustiger. Inmiddels heeft hij een stabiele relatie en dat helpt denk ik.. De kinderen hebben wel de instructie mij niet te vertellen waar hij woont en hij heeft mij expliciet verboden contact met hem te hebben. Hij wil het verleden vergeten, maar vertelt nog steeds dat ik niet goed bij mijn hoofd ben.
Voorlopig werkt mijn ex-man nog bij de politie. Hij gaat bijna met pensioen, dankzij mij. Hij denkt daar anders over, want volgens hem heb ik het hem zeer lastig gemaakt met mijn aangifte. Hij heeft velen rondom en mij, inclusief mijn kinderen, lang verteld hoe labiel ik ben en wat ik hun vader heb aangedaan. Dat heeft zeker zijn invloed op de relatie met mijn kinderen gehad. Ik heb hem na een lang proces alles kunnen vergeven. Als hij klaar is om de kinderen dat te geven wat zij verdienen, normaal contact met ons allebei dan is het voor mij ook eindelijk voorbij.
Niet geloofd worden: Tot zolang vertel ik wél mijn verhaal, want ik weet dat er meer zijn in dezelfde situatie. En dan heb je deze herkenning nodig om te weten dat het NIET aan jou ligt. Je moet namelijk heel erg je best doen om geloofd te worden als de pleger van huiselijk geweld een politieman is. Daarom pleit ik ook voor een vertrouwenspersoon voor het thuisfront van politieagenten.
Dit blog is alweer aardig lang geworden. Over hoe ik precies in de cel kwam, wat er nog meer is gebeurd kun je meer lezen via deze link naar mijn website de nodige blogs. Ook is er afgelopen zomer een artikel geschreven over mijn leven met ex-partnergeweld in de Libelle. Je kunt dat via deze link teruglezen op mijn website:
Maak je partnergeweld of ex-partnergeweld mee en werkt die partner bij de politie? Stuur gerust een pb als je even je hart wilt luchten met iemand die dit ook heeft meegemaakt.
