In deel 1 van deze serie leest u de inleiding die weergeeft waarom ik deze serie begin. Het is fijn als je dat eerst leest voor dat je dit deel leest. Zo blijft alles beter in de context die ik bedoel en dat is zo belangrijke bij complexe casussen als deze.
(Ex)partnergeweld verschijnt in zoveel vormen. Begrijp alsjeblieft ook goed dat mijn verhaal maar één vorm vertegenwoordigt. Hoewel er echt raakvlakken zullen zijn die als signaal kunnen worden beschouwd. En voor omstanders en professionals is het zo belangrijk dat die signalen op tijd worden herkend.
In mijn geval vond het psychisch geweld plaats in de vorm van het diskwalificeren van mij als mens en moeder door mijn ex-man die werkte als een brigadier bij de Amsterdamse Politie. Is het nodig dat ik het beroep van mijn ex-man uitlicht? Ja ik vind van wel en ik hoop dat ik dat vandaag duidelijk kan maken waarom. Dat psychisch geweld bereikte ná de scheiding pas zijn hoogtepunt, toen hij veroordeeld was voor fysiek geweld jegens mij en een voorwaardelijke celstraf kreeg opgelegd. Daarvoor bestond het psychisch geweld uit mij negeren als ik iets gezegd of gedaan had dat hem onrecht aandeed, in zijn ogen. Of mij beledigen in daad en woord. En dan wist ik: gevaar dreigt….er komt een explosie. Dan volgde fysiek geweld.
Mijn ex-man vond mij een enorme “grote bek” hebben. Ik omschrijf het zelf als dat ik verbaal beter vaardiger en scherper was dan hij op dat moment. En ja ik was strijdbaar. Ik was en ben een overlever. Ik had een onveilige jeugd waardoor ik een aantal trauma’s opliep. Alleen deed ik daar niks mee. Destijds vond ik, net als mijn man, dat hard werken de remedie was tegen alles.
Gek genoeg had juist die onveiligheid mij in de armen gedreven van de man die mij later stelselmatig ging mishandelen en na mijn aangifte enorm zijn best zou doen om mijn leven kapot te maken. Hij werkte al een jaar of 10 bij de politie toen ik bij hem leerde kennen. Ik dacht dat ik ein-de-lijk veilig zou zijn in de armen van een hoeder van de wet.Ik was 28 toen ik hem leerde kennen.
Toen ik daar enkele maanden later aan ging twijfelen dacht ik eerst dat het kwam omdat hij verdrietig was over het feit dat hij zijn zoon en ouders niet meer zag. Hij had zijn vrouw verlaten toen hij mij leerde kennen. En ook toen ik hem vroeg zijn gezin te redden, bleef hij volharden. Hij was zo vastbesloten dat hij niet meer van zijn ex-vrouw hield. Ik geloofde hem en startte de relatie met hem. Maar door die scheiding kreeg hij het financieel zwaar omdat zijn ex in de bijstand zat waardoor hij veel moest betalen aan haar. En ook had hij veel verdriet omdat hij zijn zoontje minder zag. Ook had hij geen huis, dus trok hij al snel bij mij in.
Zoals ik aangaf begon alles met fysiek geweld. Toen ik die 1e keer huis kwam en een gat in mjn kastdeur zag, schrok ik enorm, maar was snel overtuigd: Het gedrag van zijn ex en zijn verdriet had hem zover gedreven. Zand er over! Kan gebeuren. Frustratie. Niet goed vond hij zelf ook, maar ik moest er ook geen drama van maken. Toch voelde ik ook iets in mijn onderbuik toen ik mijn kapotte kastdeur zag. ..Dit is niet goed vond ik meteen. Maar dan meer in de zin van dat ik bezorgd was over zijn geestelijk welzijn.
Ik vroeg hem toen al om eens te gaan praten met een professional. Maar daar ging hij bij van over zijn nek: Daar had hij zulke slechte ervaringen mee in zijn werk bij de politie. Volgens hem waren dat allemaal geitenwollen sokken softies. Hij ving een boef, en zij zorgden er met verhalen over een slechte jeugd voor dat de boef weer vrij kwam. Zo voelde dat voor hem. Dat was zijn beleving.
De tweede keer dat ik voelde dat er iets niet goed zat was toen ik een weekendje weg was met hem in Frankrijk. Ik reed ver vooruit op mijn mountainbike. Nu kan ik het plaatsen. Dit taste zij mannelijkheid aan. Ik wist nog niks van zijn problemen natuurlijk en vond het leuk om hem uit te dagen. Ik wachtte op hem op eerste de beste dorpsplein. De kwaadheid, zichtbaar in zijn kaaklijn, de stand van zijn ogen. Zijn schreeuwen. Het was angstaanjagend Ik besloot te de-escaleren…. en dacht na over of ik mij niet in hem vergist had.
Dat ik toch besloot met hem verder te gaan lag aan het feit dat ik zo graag een relatie wilde. Een gezin. En tot nu toe was ik zo teleurgesteld in relaties. Logisch, mijn verlatingsangst en mijn door mij verleden totaal verdrongen beeld van een gezinsleven en vriendschappen maakten mij ook geen gemakkelijke partner.
Toch lukte het wel één keer. Ruim vier jaar had ik een relatie met een leuke gezellige jongen, maar die strandde omdat hij koos voor een pad in de criminaliteit. Na jaren kwam ik er achter dat hij zijn garagebedrijf op het randje voerde. En toen ik de relatie al verbroken had, werd hij ook gearresteerd. En weet je, dit soort ervaringen, en de traumatische ervaringen in mijn jeugd. Ze vormen je. Ze geven je keer op keer de bevestiging: Mijn gedachten over mijn eigen rol hierin bepaalden hoe ik omging met wat mij overkwam in mijn huwelijk. En als je van nature dan ook iemand bent die zich snel verantwoordelijk voelt, dan bepaalt dat ook de keuzes die je maakt. Ten slotte hij hij voor mij zijn gezin verlaten. Niet dat ik daarom gevraagd had, maar toch. Ik was uiteindelijk wel ingegaan op alle aandacht die hij mij gaf. Ik geef hieronder een voorbeeld van mijn gedachtenpatroon destijds.
” Het overkomt JOU wel allemaal wel heel erg vaak. Zou het niet aan jou liggen? Maak jij niet het slechtste in mensen los? Er is iets vreselijk mis in jou, en jij mag in je handen knijpen dat een politie-agent verliefd op jou is geworden. Hij kan jou beschermen. Met hem kun je oud worden zonder in gevaarlijke situaties te belanden. Hij heeft zelfs zijn vrouw voor jou verlaten, je kunt hem niet in de steek laten nu.
En hey, hij ziet veel dingen in zijn werk…en de scheiding van zijn ex hing ook niet zo leuk. Hij is heel leuk met kinderen, en jij wilt toch een gezin? Jij wil toch graag de moeder zijn die haar kinderen wél beschermt tegen het kwaad? Dan moet je nu niet opgeven! Deze man is je laatste kans op een huwelijk en kinderen, dus jij gaat dit fixen. Als jij anders met hem omgaat, dan komt het goed. Doorzetten is je kracht. Daarom ben je ondanks jouw verleden en onafgemaakte school nu ambtenaar, heb je een goede baan. Dus doorpakken, niet opgeven. “
Ja doorzetten is mijn kernkwaliteit, maar ook mijn valkuil. Nog steeds misschien wel.
In mijn pubertijd heb ik veel te maken gehad met hulpverleners. Ik was op mijn 16e op uit huis gegooid na een nare jeugd. Vaak hoorde ik dat ik een kwetsbare jongere was. Kwetsbaar omdat ik niet wist wat een normaal liefdevol gezin was. Een veilige schooltijd was. Wat vriendschap was. En daarom ook niet snel het goed van het kwaad kon onderscheiden. En dat klopte ook. En nu had ik een politieman als partner gevonden en die was natuurlijk echt wel te vertrouwen. IK zag het verkeerd. Mijn wereld was krom.
En er was nog iets. Slechts een paar mensen om mij heen zagen dit gedrag van hem. Met handbal had hij altijd ruzie met de scheidsrechter of de tegenpartij, of allebei. En dat ging altijd om onrechtvaardigheid vond hij. Ook in het verkeer had hij wat aparte trekjes, was snel boos en schroomde dan ook niet om uit te stappen en iemand in zijn kladden te grijpen. Soms begreep ik het, soms zag ik echt niet waarom hij zo boos werd.
Maar meestal kwam hij over als de ideale man. Lief en gezellig, humor en met zijn werk en zijn lichaamsbouw dwongen respect af.
En met die gedachten en ervaringen in mijn hoofd ging ik ook terug naar hem ná de allereerste keer dat het écht goed mis ging en ik voor het eerst ware doodsangst beleefde voor de man die naast mij lag in bed.
Mijn hart is toen definitief gebroken. En misschien wel nooit meer geheeld. Het laatste beetje zelfrespect is mij toen voor lange tijd afgenomen. De automatische piloot ging aan. Een stuk in mij weigerde om de pijn nog langer te voelen. Dat ik dít bij mensen losmaakte dat schreef ik mijzelf toe.
Zodra ik er klaar voor ben, zal ik in DEEL 3 beschrijven wat er die nacht gebeurde.
