Het moet ergens in 1994 zijn geweest. Ik weet dat niet meer. Ik vind dat zelf heel vervelend maar heb mijzelf dat vergeven. Ik snap mijzelf wel. Want nadat ik ook na deze gebeurtenis nog verder ging met mijn relatie, besloot ik geweldsvoorvallen zo snel mogelijk te vergeten. Zo deed ik dat iedere keer.
Ik had het geweld min of meer geaccepteerd als onderdeel van onze relatie. En ik dacht dat het ooit op zou houden. Als vanzelf. Ik schreef een groot deel van de gebeurtenissen toe aan mijzelf. Ik stelde hem niet tevreden, de druk van zijn werk….en dan nog mijn grote mond natuurlijk. Ik had wel al relaties gehad maar dat liep iedere keer mis, en dus was er met mij ook wel iets aan de hand vond ik. Ik zei vaak tegen mijzelf als ik wanhopig was: “Nou niet zo miepen, wees blij dat er in ieder geval één man bij je blijft, deze loopt in ieder geval niet weg”. Ik schreef ook niets op. Ik deed iedere keer vreselijk mijn best om er niet meer aan te denken. En dat is denk ik de reden dat ik de voor- en na geschiedenis wel uit mijn geheugen heb kunnen wissen. Maar niet het gebeuren zelf natuurlijk.
Onze relatie was denk ik iets langer dan een half jaar oud. Het was een doordeweekse avond en ik studeerde voor een examen. Ik ben altijd iemand geweest die vlak voor zo een examen als een malloot moest leren. Deed ik het eerder dan was de druk niet hoog genoeg en bleef het op een of andere manier niet hangen. Ik kon mijzelf uren opsluiten in een kamertje dat wij over hadden in het kleine appartement. Gezellig was ik niet, en koken deed ik ook niet. Ik weet niet meer precies hoe het allemaal begon die avond, maar herinner mij wel dat mijn ex-man eerder naar bed ging dan ik.
Toen ik in het holst van de nacht in bed kroop, ontstond er een woordenwisseling. Echt, ik heb geen idee meer waarover maar ik vermoed dat het ging om het gebrek aan aandacht waaronder hij die avond ongetwijfeld leed. Dat was wel vaker de issue. Maar het kan ook zijn dat ik hem wakker maakte per ongeluk, en daar had hij een bloedhekel aan. De woordenwisseling liep snel op, want ook ik was gespannen voor dat examen. Uit het niets werd het fysiek. Half doezelend op mijn rug voelde ik dat ik een kussen op mijn hoofd gedrukt kreeg. Ik weet nog dat ik in het begin iets kon roepen naar hem, en kon bewegen. Maar de druk van het kussen op mijn hoofd werd steeds groter en groter. Op een bepaald moment was er ook geen ruimte meer om via mijn neus of mond in te ademen….mijn nek lag in een rare bocht en deed ook zeer. Hij zat op dat moment volgens mij bovenop mij, met zijn knieën aan weerskanten van mijn lijf. Hij hield mijn handen vast boven mijn hoofd met een hand, en met de andere arm drukte hij dat kussen dus op mijn gezicht. Hij zei dingen als: Heb jij nou nog zo steeds zo een grote bek, zal ik hem even voor altijd de mond snoeren….Wie niet luisteren wil….
Aanvankelijk was ik geschrokken en boos, maar dat sloeg al gauw om in echte doodsangst. Ik weet nog dat ik vanuit mijn keel een soort gil liet horen, maar die smoorde in dat kussen en wat later had ik ook de kracht niet meer om te gillen. Mijn verzet hield op.. . Ik had het heel erg benauwd en vreesde dat ik dood zou gaan. Ik herinner mij dat ik een soort van slap werd en voelde mijzelf wegzakken…loom worden. Ik ga mij over.
En alsof hij dat wist of aan voelde komen, ik weet het niet. Wel haalde hij de druk van het kussen af en haalde het van mijn gezicht. Zonder mij aan te kijken draaide hij zich om, ging liggen en deed in ieder geval of hij verder ging slapen.
Ik ben een tijdje blijven liggen. Ik moest op adem komen en was in een soort van shock. Ik probeerde na te denken en één van de eerst dingen waaraan ik dacht was: Ok, maar jij gaat mij niet van dit examen afhouden. “Vanavond deal ik hiermee, maar nu eerst examen” zei ik tegen mijzelf. Ik ben opgestaan en heb mij aangekleed. Mijn ex-man sliep of hield zich slapend. Ik pakte mijn autosleutel en handtas en reed vast naar de examenlocatie. Daar heb ik voor de deur in de auto gewacht op het moment dat ik naar binnen kon. Mijn examen verliep zonder problemen, maar toen ik naar buiten liep voelde ik mij kotsmisselijk worden.
Ik weet nog dat ik iemand gebeld heb, maar ik had nog geen mobiele telefoon dus dat was dan vast in een telefooncel. Volgens mij had ik een of andere hulplijn gebeld maar wat die voor advies gaven, ik weet het echt niet meer.
Ik ben thuis het gesprek aangegaan. Hij toonde geen berouw, hij zei dat hij precies wist hoe lang hij dat kussen op mijn hoofd kon houden en wanneer ik zou stikken. Hij wilde mij laten weten dat er met hem niet te sollen was, of woorden in gelijke strekking. En hij had mij ook een klap kunnen geven, maar ja daar zie je sporen van en dan kon ik aangifte doen. Hij zag toch dagelijks hoe dat ging met die vrouwen die mannen tot het uiterste dreven? Hij zou zich niet zo een loer laten draaien.
Toch moest ik een toontje lager zingen, want Ik ging veel te ver met mijn grote mond. Ik had geen aandacht gehad voor waar hij op dat moment mee worstelde. Hij had veel meegemaakt op zijn werk, was niet respectvol behandeld. En toen ik ongeïnteresseerd op zijn klachten had gereageerd, toen vond hij dat hij mij een lesje moest leren. Want thuis verwachtte hij wel respect. Maar nee, natuurlijk had hij niet de intentie om mij ook echt pijn te doen. Had ik dan ergens last van nu? Nee toch? “Ik ben notabene politieman, ik weet écht wel wat ik doen”, waren zijn woorden.
Ik heb nog een paar dagen gemokt, maar vond zijn verklaringen kennelijk wel legitiem. Ik was ook niet leuk geweest. Enja, hij had het ook niet makkelijk op zijn werk. Misschien hebben wel heel veel agenten dat, dacht ik. Kort daarna wilde ik het ook gauw vergeten. We gingen een verre reis plannen. Naar Bali. En met zoiets in het vooruitzicht, was hij opeens weer een stuk leuker.
Ik snap het wel als mensen een oordeel hebben over hoe ik daar toen mee om ben gegaan. Maar ik vertelde het toen aan niemand. Dat deed ik ook nooit daarna, totdat een opmerkzame collega iets begon te vermoeden. Vriendinnen had ik niet meer, die waren naar het kamp van zijn ex-vrouw overgestapt. En aan de familie die ik toen nog zag zou ik het zeker niet vertellen. Ik schaamde mij er ook wel ergens voor natuurlijk. En daarnaast, ik leed zonder dat ik het wist ook aan een heel eigenaardig zelfbeeld als gevolg van een onveilige jeugd en een verscheurd ouderlijk gezin. Maar ook een behoorlijk afwijkend beeld van hoe mensen met elkaar om horen te gaan. En ook in de korte periode van dakloosheid was er niet heel respectvol met mij omgesprongen. Ik had mijzelf gewapend tegen pijn. Ik liet het niet zo binnenkomen. Ik deed mijn uiterste best om het huisje-boompje-beestje-ideaal voor elkaar te boxen, en voor de buitenwereld leek dat aardig te lukken.
Zodra ik er aan toe ben plaats ik deel 4 van deze blogserie. Ik vertel dan wat de relatie was tussen het geweld en onze sex.
