Een paar dagen terug plaatste ik dit artikel op LinkedIn over mijn leven met Huiselijk Geweld, zowel psychisch als lichamelijk tijdens en na mijn huwelijk met een politieman.
Snel daarna kreeg ik contact met de korpsleiding, Martin Sitalsing. Martin is Politiechef Midden Nederland. Het siert hem dat hij zo adequaat reageert, en ik heb inmiddels op kort termijn een afspraak met hem via Teams, lang leve de online-meetingsmogelijkheden want dan kan het veilig én sneller dan anders!
Omdat het verleden onomkeerbaar is en het met mij natuurlijk hartstikke goed gaat verder, zal de insteek van dit gesprek wat mij betreft niet mijn individuele casus zijn. Behalve dan als wij dat bijvoorbeeld kunnen gebruiken als studiecasus.
Ik hoop dat de focus kan liggen op hoe het “taboe” van huiselijk geweld door politiemensen binnen het korps kan worden doorbroken en op de agenda gezet kan worden binnen Politie Nederland. Waar kan het thuisfront van deze politiemensen eigenlijk heen met haar zorgen? Vaak gaan er signalen aan vooraf….met wie kunnen zij daarover praten zonder dat er direct allerlei consequenties aanhangen? En wat zijn de interne waarden inzake Huiselijk Geweld door politiemensen binnen het korps? Is er een protocol om escalatie te voorkomen? Is er bescherming voor het thuisfront als die escalatie er al is?
Inzicht in de grootte van het probleem
Politiemensen staan onder enorme druk bij de uitvoering van hun werk. Alles wat zij doen wordt tegenwoordig gefilmd en regelmatig in een bepaalde context op het Social Media gegooid. Nu meer dan ooit. Daarbij is hun takenpakket enorm. En dat komt hen mentale gezondheid niet altijd ten goede. In enkele gevallen escaleert dat in huiselijk geweld, maar over hoeveel gevallen praten wij dan eigenlijk?
Weet het korps eigenlijk hoe vaak dit voorkomt? En hoe kunnen zij de bereidheid tot openheid hierover vergroten onder hun personeel? Maar ook het fenomeen collegialiteit, dat gezien de aard van het werk hoog in het vaandel staat bij de politie, speelt in deze complexe materie wellicht een grotere rol dan je op het eerste oog zou verwachten.
Het lijkt mij ongelooflijk nodig dat Politie Nederland maar ook de Nederlandse Politiebond duidelijk en eensgezind hierover naar buiten gaan treden. Van de hoeders van de wet mag je verwachten dat die alles in het werk stellen om niet alleen de integriteit van haar personeel kritisch te volgen, maar ook de veiligheid van hun gezinnen op dit specifieke vlak te waarborgen.
Geef HG een door politiemensen een plaats in de organisatie
Agressie tegen hulpverleners wordt gelukkig goed en hard veroordeeld. Verhalen als de mijne kunnen de spanning, en wellicht ook de agressie onder politiemensen doen toenemen indien ze worden opgevat als een aanval. Dat betekent absoluut niet dat ik mijn verhaal NIET moet vertellen. Dat zou de omgekeerde wereld zijn. Het betekent wel dat de politie Huiselijk Geweld door haar personeel absoluut een stevige plaats moet geven binnen haar organisatie.
Eigen verantwoordelijkheid
Maar ik voel ook heel duidelijk mijn eigen verantwoordelijkheid in dit verhaal. Ik zou heel erg kunnen gaan hameren op mijn eigen geschiedenis met dit geweld, op veroordeling van mijn ex-man, de vader van mijn twee prachtige zonen. Maar hij is ál veroordeeld voor het lichamelijk geweld en ik vraag mij af of hij zich bewust is van het het psychisch geweld richting mij en mijn kinderen. Dat bestaat volgens mij uit uitsluiten van mij in zijn leven als mens en moeder en in deze rollen structureel diskwalificeren tegenover de kinderen en zijn hele sociale omgeving. Maar zolang hij zich niet bewust is van de negatieve gevolgen daarvan en niemand uit zijn omgeving hem daar op wijst, zal er geen verandering komen. En zoals ik al vertelde in het artikel dat verscheen in de Libelle deze zomer, is het mij door hem verboden om ooit nog contact met hem op te zoeken.
Ik weet ook niet of hij dit leest. En als dat wel zo is, dan heeft dat nog niet de gewenste inzichten gebracht, maar ik heb respect voor de tijd. Ik focus liever op hoe ik dit voor mijn kinderen zo verdrietige verhaal toch nog kan omzetten in een hoopvolle les over vergeving en veerkracht. Over hoe wij onze fouten en onze levenswonden kunnen omzetten in een missie het leed van mensen te verzachten die hetzelfde overkomt. En daar hoort ook bij dat ik erken dat óók ik mij anders had moeten opstellen in deze hele geschiedenis. Bijvoorbeeld door mij niet te laten beïnvloeden door anderen, waardoor ik tegen mij gevoel in, niet altijd de-escalerend met de situatie ben omgegaan. Hoe ik in een eerder stadium mijn eigen jeugdproblemen onder ogen had kunnen zien, grondig had moeten verwerken, voordat ik überhaupt aan kinderen begon.
Ubuntu
Ik heb 2,5 jaar in intensieve psychotherapie gezeten, en daar is het eerste zaadje voor anders kijken geplant. Dat zaadje is verder tot wasdom gekomen tijdens 6 jaar studie op het gebied van zelfzorg, compassie en vitaliteit. En uiteindelijk is dat zaadje via het boek Opsoek naar Ubuntu van Annette Nobuntu Mul en het boek dat ik daarna las van wijlen Desmond Tutu en zijn dochter Mpho Tutu van Furth, in volle bloei gekomen. Dat boek heet Het boek van Vergeving.
Ik geef een klein voorbeeld van welke inzichten ik kreeg door het lezen van deze boeken. Het is een prachtig oud verhaal dat volgens mij in beide boeken wordt verteld. Het gaat over iemand die in een Afrikaans dorp een diefstal pleegt van voedsel. In plaats van hem alleen maar te veroordelen, trekt de gemeenschap het zichzelf aan dat zij niet eerder hebben ingezien dat deze persoon kennelijk zo weinig te eten had voor zichzelf en zijn gezin, dat hij zich genoodzaakt voelde om dit te stelen van iemand die het wél had. Ubuntu betekent “Ik ben omdat wij zijn”….Om de onderlinge samenhang van alle wezens op aarde. De één kan niet zonder de ander. Het geluk van het leven van mijn kinderen en kleinkinderen hangt af van welk einde hun ouders dit verhaal bereid zijn te geven. Mijn liefde voor hen gaat zo ver dat ik de schaamte voorbij ben en dit verhaal deel. En de boosheid allang voorbij ben en daardoor klaar ben om op elk moment dat mijn ex-man dat wil met hem te gaan praten over hoe wij in de toekomst ons ouderschap beter vorm kunnen geven. Ook al zijn onze kinderen volwassen, wij blijven hun ouders, hun voorbeeldrollen, hun referentiekader. Ik laat voor hen graag een beter voorbeeld achter dan dat wij tot nu toe hebben laten zien. Dat wil mijn ex-man nu nog niet, en ik moet daarin respect hebben voor de tijd.
Ondertussen kan ik wel dit verhaal vertellen en praten met stakeholder zoals de werkgever van mijn ex-man. Om te kijken of we dit verschrikkelijke verhaal ook het begin kunnen laten zijn van een veranderproces dat Huiselijk Geweld door politiemensen een plek gaat geven binnen Politie Nederland.
Fijn dat een eerste gesprek met mij hierover nu zo snel gaat plaatsvinden. Fijn dat ik word gehoord.
OPROEP: VROUWEN EN MANNEN DIE ZICH HERKENNEN IN MIJN VERHAAL KUNNEN MIDDELS EEN PERSOONLIJK BERICHT CONTACT MET MIJ OPNEMEN. IK ZAL DE INPUT INDIEN GEWENST ANONIEM MEENEMEN IN HET GESPREK. (nb: Mailen kan ook. Svp vóór vrijdag aanstaande reageren: (info@bergenendalen.com)
#agressie #agressieregulatie #agressieprotocol #huiselijkgewelddoorpolitie #preventie #bescherming #politiegeweld #geweldhoortnergensthuis #wijdoorbrekendecirkelvangeweld MIND #speak Stichting Speak Up Stichting Project Speak Now Stichting het Verdwenen Zelf
