POLITIEGEWELD BINNEN HET GEZIN:
Pas 29 jaar na het eerste incident heb ik mijn verhaal gedeeltelijk verteld. Het psychisch geweld is nog niet voorbij hoewel het wel rustiger is. Maar voortdurend diskwalificeren van mij als mens en moeder, ook in het bijzijn van mijn kinderen is nog steeds een vorm van psychische mishandeling. Van mijzelf en van mijn kinderen. Je ontneemt hen de kans om zonder loyaliteitsconflict hun beide ouders te kunnen zien. Je dwingt ze te moeten kiezen tussen hen bij verjaardagen en andere belangrijke levensevents, en dat hoeft niet wat mij betreft. Onnodig.
Enkele maanden terug verscheen er een artikel in de Libelle over langdurig partnergeweld. Samen met twee andere dappere vrouwen vertelde ik een deel van het verhaal van mijn leven met partnergeweld. Een deel, want lang niet alles kon ik kwijt. Het artikel zou daarna ook digitaal gedeeld worden, maar dat gebeurde niet met mijn artikel omdat er bij de redactie was gemeld dat er mogelijk juridische consequenties zouden volgen op de plaatsing van één van de andere artikelen. Toen vond de Libelle dat in mijn geval juridisch moest worden onderzocht of mijn verhaal dan wel geplaatst kon worden. Eerlijk gezegd vertrouwde ik erop dat de redactie dit wel allemaal van te voren had laten onderzoeken. Dat mag ik toch verwachten als mij als één van de 3 vrouwen gevraagd wordt mij kwetsbaar op te stellen. Het is zoals het is. Ik ga daar nog wel opheldering over vragen bij de redactie. Ook over waarom zij het niet nodig vonden mij hierover persoonlijk in te lichten. Ik hoorde het via de overigens heel integere schrijfster van het artikel Deborah Ligtenberg toen ik haar vroeg waarom mijn verhaal niet digitaal uitkwam op de afgesproken datum.
Het geeft wël aan hoe moeilijk het is om een maatschappelijk gevoelig verhaal te mogen vertellen, zelfs in Nederland. Ook als je dat doet met de juiste intenties. Namelijk zorgen dat andere vrouwen en mannen die in dezelfde situatie zitten, zich gesteund voelen om uit een dergelijke relatie te stappen. Om aangifte te doen. Om niet te blijven twijfelen aan zich zelf. Om niet te denken dat dit allemaal hun “eigen verantwoordelijkheid is”. Dat waar “er twee vechten, er altijd twee schuld hebben”. Wat men bedoelt met die uitspraak is trouwens vaak dat elk verhaal twee kanten heeft. En dat is zeker waar. Alleen sta ik ervoor dat er ook bij een echtscheiding morele grenzen zijn die je niet overtreedt en universele waardes die je bewaakt. En zeker van iemand die bij de politie werkt mag je verwachten dat die persoon deze waarden hoog in het vaandel heeft.
Ik wil het hebben over twee van die in mijn ogen universele waarden:
1. De lichamelijke integriteit van je (ex)partner is heilig, die schend je nooit!
2. Als er kinderen zijn geboren uit de relatie, dan blijf je, wat er ook is gebeurd, allebei verantwoordelijk voor het uitvoeren van het gezamenlijk ouderschap. En niet alleen tot die kinderen volwassen zijn, maar ook daarna nog.
Uiteraard zijn er uitzonderingen: want de veiligheid van de ex-partner en de kinderen mag nooit op het spel staan.
Deze waardes naleven is niet gemakkelijk tijdens een echtscheidingsperiode. Het vraagt om een proces van respect naar elkaar tonen. Elkaar vergeven. Met respect over de andere ouder blijven praten, ook als er erg nare dingen zijn gebeurd. Het blijft de vader of moeder van je kinderen. Het blijft de partner die jij eens lief had. Het vereist ook een omgeving die niet zondermeer meegaat in de veroordelingen van één van de ouders over de andere. In de pijn van het moment kan ik mij best voorstellen dat het moeilijk is om dat te zien. Maar niet onmogelijk, zeker niet na enige tijd. En juist dan heb je een omgeving nodig die jou liefdevol in jouw pijn bevestigt en tegelijkertijd zachtjes blijft aansturen op het herstellen van de ouderrelatie, hoe moeilijk dat ook is.
Naar mijn beste weten heb ik gehandeld naar deze waarden. Ja ik heb aangifte gedaan. En ja, mijn ex-man is veroordeeld. Al het andere dat ik had geprobeerd, had niet geholpen. Ik zat inmiddels 11 jaar in deze relatie. En ik wist ook dat de kans op een gerechtelijke veroordeling groot was, de mishandeling was klip en klaar duidelijk. Ik wist dat hij het risico liep op een celstraf. En met bovengenoemde waarden in het hoofd, kon ik dat niet laten gebeuren. Dat was ook precies de reden waarom ik zo lang géén aangifte had gedaan en in plaats daarvan de meest rare bokkensprongen maakte om de pijn van de vernederingen maar niet te voelen. Want de vader van mijn kinderen in de gevangenis zou ook betekenen dat hij zijn baan als politieman zou verliezen. En ik wist ook dat zijn baan een groot deel van zijn leven was. En er was nog iets. Mijn ex-man was (en is) stapelgek op zijn kinderen. Ja, hij had een agressie-probleem, ja hij had seksuele driften die hij soms niet goed kon beteugelen. En ja, hij veroordeelde mensen die geestelijk in de war waren, zoals mijn moeder, én hun hulpverleners. Met psychologen en psychiaters had hij ook niets van doen, dus ook op mijn verzoeken daar toch eens samen of alleen heen te gaan, ging hij niet in. Wel stuurde hij míj er naar toe. Maar dat terzijde. Ik heb er eigenlijk wel baat bij gehad. Mijn ex-man was geen slecht mens. Wel een beschadigd mens.
Mijn ex-man is groot en sterk maar had een heel klein hartje waar ook wat jeugdlittekens in zaten. En dat gekwetste kind in hem raakte hij niet kwijt. Je stond zomaar op zijn tenen…….. En als hij dan goed in zijn pijn werd geraakt….nou dan kwam het beest los en vaak zelfs de rode waas voor zijn ogen. Maar ik kende ook een andere man, een gezelligheidsdier die met iedereen praatjes maakte en een gezellige vader voor zijn jonge kinderen was, een die ook met plezier de zorgtaken voor de kinderen op zich nam, dat deden wij echt samen.
Ik kreeg steeds meer buikpijn toen de rechtszaak er aan kwam. Het was een enorm dubbel gevoel. Ja er was geen andere stap uit deze relatie dan die van aangifte doen. Mijn kinderen stonden bij die laatste mishandeling en ik wilde dat zij begrepen dat DIT niet de manier was om onenigheden te beslechten. Maar de consequentie van die aangifte kreeg ik beetje bij beetje pas voor ogen. Ik besloot uit te zoeken wie de officier van justitie was. En dat was ene mijnheer E. Ik vergeet zijn naam nooit meer. Ik schreef hem een brief. En in die brief vertelde ik hem wat ik u hierboven nu ook vertel. Ik vertelde hem dat ik van mening was dat de aanhouding en beperkte tijd die mijn ex-man in de cel had doorgebracht wel voldoende was geweest om hem tot inkeer te brengen. Ik vertelde hem ook dat ik de scheiding nu echt ging doorzetten en dat dit ook al heel erg was voor mijn ex-man, die niet wilde scheiden. En ik was bang dat als wij, justitie en ik, hem alles zouden afnemen het gevaar op recidive misschien nog wel groter zou worden. Daar was ik ook bang voor. Dat hij dan roekeloos zou worden, nog meer softdrugs zou gaan gebruiken dan hij al deed en het leven voor mij maar vooral voor mijn kinderen, nog veel gecompliceerder zou worden.
De officier haalde deze brief aan in de rechtszaak en probeerde hiermee de boosheid bij mijn ex-man wat minder te laten worden. Hetgeen niet lukte. De goede bedoeling van mijn brief was niet bij zijn advocaat en hem aangekomen. Advocaten spelen trouwens naar mijn mening ook een hele grote rol bij echtscheidingen, en niet altijd een mooie. Daarom ben ik ook zo gecharmeerd van wat scheidingsadvocaat mr. Yvette A.R. Seen hier op Linkedin uitdraagt. ( Ja, volgtip!!)
Ik weet zeker dat mijn brief op een positieve manier heeft bijgedragen aan de totstandkoming van het vonnis: Twee jaar voorwaardelijke celstraf, een verplichte agressie-regulatietraining en een taakstraf van honderdzoveel uur. En hierdoor kon mijn man in ieder geval bij zijn werkgever in dienst blijven, al had ik wel liever gezien dat zij zijn wapen nog een poosje hadden afgelaten…..
De agressie-regulatie training bracht echt wat. We kwamen weer af en toe in gesprek en gingen samen met de kinderen dingen doen. Zelfs op een vakantie kwam hij een paar dagen aanwaaien. Nou zou dit zomaar een redelijk eind kunnen zijn geweest van alle ellende. Ik hoopte ook dat het ons weer kans gaf samen als ouder door te gaan. In mijn herinnering leek het daar wel een poosje op, tot het moment dat mijn ex-man doorkreeg dat ik, ondanks dat ik wel aardig bleef, niet opnieuw met hem een relatie onder een dak wilde. Ik heb nog wel even een lat-relatie overwogen maar ben daar van teruggekomen. Toen ik enige tijd later een nieuwe relatie kreeg…..begon een heel ander soort ellende.
Daarover wijd ik nu niet uit. Een deel ervan staat in het artikel dat de Libelle onlangs in hen papieren uitgave plaatste. Via deze link komt u bij dit artikel, dat ik op mijn website heb geplaatst. Het vertelt wat vaak vergeten wordt: Partnergeweld houdt niet op na de echtscheiding. In mijn geval kwam het psychisch geweld er toen óók nog eens bij.
En de reden waarom ik meewerkte aan dat artikel in de Libelle is enerzijds omdat ik nog steeds te vaak hoor over huiselijk geweld dat te lang stil werd gehouden, met desastreuze gevolgen van dien. Mannen en vrouwen die het niet vertellen uit schaamte. En daardoor de situatie in stand houden.
En anderzijds omdat ik inmiddels zo vaak hoor dat juist politiemensen thuis agressie regulatieproblemen vertonen. En ik weet hoe je kunt gaan twijfelen aan jezelf als je systematisch mishandeld wordt. Maar als dat jou dan ook nog door toedoen van een politieman overkomt, dan lijkt die twijfel wel dubbel zo hard toe te slaan. De politieman of vrouw is immers onderdeel van een indrukwekkende macht die burgers beschermd. Dus dan moet er wel heel iets raars aan de gang zijn met jezelf …..
De andere reden is dat ik denk dat dit onderwerp bespreekbaar zou moeten zijn binnen de politie. Dat er ook een meldpunt is voor het thuisfront van de politiemensen, waar zij in vertrouwen hun zorgen kunnen bespreken. Een politieman staat aan veel bloot, het is ook maar een mens. Dus dat hij of zij last krijgt van de altijd gespannen boog en de vreselijke dingen die zij zien kan ik mij goed voorstellen. Maar dat moet niet zover doorslaan dat zij zelf niet meer gaan leven naar de waarden die zij zeggen te beschermen. De waarden die ik noem in het begin van dit artikel.
Wat ik heel erg gemerkt heb is dat er in ieder geval binnen het korps Amsterdam een misplaatste collegiale loyaliteit was, waardoor mijn ex-man nog meer gesterkt werd in zijn denkbeeld over mij. Ik wil dit onderwerp, nu mijn kinderen volwassen zijn, bespreekbaar maken en een rol spelen bij de verbetering van die situatie. Ik denk namelijk dat veel (politie)mensen niet weten hoe groot de rol kan zijn die zij spelen in het herstellen of juist verslechteren van het contact tussen twee ouders.
Maar ik zal niet onder stoelen of banken steken dat ik het als prettig ervaarde om eens uitgebreid gehoord te worden. Om gerespecteerd te worden. Niets menselijks is mij vreemd. Voor mijn kinderen niet leuk en zelfs erg moeilijk. Ik heb die afweging gemaakt. En ik vind dat het nog schadelijker voor hen en voor hun eventuele kinderen als niet ten minste één van hun ouders laat zien dat er universele waarden zijn in dit leven die je als mens, als ouders, als ouders, als geliefden en als politiemensen, in stand dient te houden. Mijn intentie is niet om hun vader te veroordelen. Wel om hem uit te nodigen om alsnog samen te laten zien dat wij wel degelijk samen ouder kunnen zijn. Van onze fouten kunnen anderen leren. Wat wij nu nog verbeteren aan onze relatie, daar hebben zij en hun kinderen later, baat bij.
Ik hoop dat de mensen die het afkeuren dat ik, en veel anderen voor en na mij die de openbaarheid zoeken, na het lezen van dit artikel nogmaals hun oordeel willen overwegen. Met verzwijgen doorbreek je geen cirkels van geweld…….
