Ik wist heus altijd wel dat ik heftig kon zijn in mijn reacties. Schrikkerig ook, en nerveus. Hysterisch werd wel eens gezegd. Knettergek zelfs.
Ik heb dan ook wel wat psychotherapeuten gezien, psychiaters ook. Ja niet meteen, want als ik al eens omviel dan werd er in eerste instantie gezegd dat er met mij niks psychisch aan de hand was. Daarvoor functioneerde ik immers veel te goed in het dagelijks leven. Ik had een redelijke goede baan. Was niet verslaafd. Had geen schulden, een vaste relatie en geen strafblad. Zelfs toen ik in een relatie met partnergeweld kwam merkte niemand dat. Zo goed was ik in het verstoppen van waar ik mee worstelde.
En waar ik mee worstelde was: Niet of slecht slapen, vreselijke huilbuien, overdreven verliefdheid, snel schrikken, hyperventilatie, trillen, concentratieproblemen, nooit aansluiting vinden, geen verbinding voelen, groot verdriet, altijd gejaagd, trillseeker (maar ohw zo bang.)..verkeersangst, paniek in mensenmassa’s, vergeetachtig, chaotisch, onzeker, argwanend, pleaser. Tedere aanrakingen kon ik niet handelen. Dus seks zonder voorspel maar dat vond mijn ex geen probleem. Zacht en teder daar kon ik niet mee omgaan.
Mijn jeugd achtervolgde mij, dat wist ik wel. Het oeverloze gepest, het misbruik, de vechtscheiding van mijn ouders en mijn zwaar alcoholische moeder met alle kwalijke gevolgen die daarbij horen, tot dat zij werd gevonden als een waterlijk in 2000, 5 weken voor de bevalling van mijn jongste. Wat ben ik vaak boos op haar geweest maar wat begrijp ik haar nu beter.
En omdat er niks mis was volgens de specialisten waar ik na een depressieve periode terecht kwam, ging ik door met het gevoel dat ik gewoon een zeurpiet was.
Toen ik na de zoveelste mishandeling instortte, kwamen er opeens wel stempels uit de GGZ hoek. De een na de ander. Chronisch Depressief, ADHD, Borderline, Manisch Depressief, PTSS. En emotieregulatiestoornis. Het leek wel of ze een inhaalslag maakten. Heel verwarrend allemaal. Die 2 laatsten vond ik nog het meest passend trouwens .
Aan de therapie en de pillen, en daarna weer aan de bak op het werk. De scheiding was een feit omdat ik na 11 jaar aangifte deed van een mishandeling waar deze keer mijn kinderen bij waren. Als je vent politieman is, is dat een extra complicatie. Er gebeurde zo veel…
De terreur na de scheiding bleef. Mijn ex-man gebruikte mijn diagnoses, waarover ik helaas eerlijk was, om mij en mijn kinderen steeds verder uit elkaar te houden. De Raad van Kinderbescherming onderzocht niets, de gezinsvoogden van Jeugdzorg waren niet bestand tegen de verbale agressie van mijn ex-man en Spirit, de organisatie die mijn kinderen onderzocht nadat er vanwege aangiftes een melding was gedaan door de politie, die kwam een keer in het half jaar even babbelen met de kindjes en dacht dat ze van daaruit dan wel een beeld konden krijgen van hoe het écht zat. Hm…En zo werd mij geadviseerd afstand te doen van de omgangsregeling die op dat moment 50-50 was. Want de kinderen zaten teveel in de knel, mijn ex-man wilde nergens aan meewerken qua hulpverlening aan de kinderen en het enige dat Jeugdzorg nog kon doen was een uithuisplaatsing. En gezien mijn GGZ-stempel….Dat wilde ik de kinderen niet aandoen, dus ik deed een stap terug.
Dat verdriet deed mij de das om. Ik wilde niet meer leven, de bodem van de put was daar. Ik kan niet beschrijven wat er toen met mij gebeurde. Mijn hart werd gevoelsmatig uit mijn lijf gerukt. Ik ging echter niet dood, ook al deed ik daar een tijd écht mijn best voor. De vechter in mij werd nog één keer net op tijd wakker. Even later ging ik terug aan het werk. Afleiding dan maar. Maar de problemen werden erger en het verdriet maakte mij harder dan ik wilde zijn. Dat ik zo diep ben gezonken omdat ik geen mama meer mocht zijn en geloofde dat ik waardeloos was, daar schaam ik mij nog wel eens voor. Zeker tegenover mijn kinderen.Was de man met wie ik inmiddels getrouwd ben niet in mijn leven gekomen in 2012, dan weet ik echt niet of ik het had gered.
Sinds een paar jaar zie ik mijn oudste gelukkig weer. Met de jongste had ik onlangs een afspraak. Wie weet komt er nog een dit jaar. De oudste en ik zien elkaa af en toe en hebben verder contact per app. Ik ben er dankbaar voor maar de wonden blijven voelbaar aan beide zijden.
Ik ben op mijn 53ste na de crisis hierboven gedeeltelijk afgekeurd, maar mijn arbeidsethos bleef, dus ging ik toch maar werken, onder mijn niveau. Ik kwam op een callcenter. De enorme werkdruk, iedere keer de schrik als de piep in mijn oor een nieuw telefoontje aankondigde en het gemanipuleer en gescheld in Coronatijd deden mij twee jaar terug voorgoed de handdoek in de ring gooien. Ik trok het gewoon niet.
Mijn huidige man had altijd de droom van een huis in Oostenrijk, en ik vond dat hij verdiende dat wij die droom gingen waarmaken. We verkochten ons huis en mijn man emigreerde naar Oostenrijk toen hij een baan had. Ik kreeg een klein invaliditeitspensioentje na 35 jaar bijna altijd fulltime time gewerkt te hebben. Het is werkelijk heel weinig, geen eens minimumloon. Dus klus ik er nu bij, gelukkig mag dat. Per 1 maart 2022 ben ik voor mijzelf begonnen.
Door het volgen van opleidingen binnen de complementaire zorg had ik al eerder geleerd wat wél werkte voor mij: Mindfulness, gezond eten, leven nabij de natuur en matig intensief buiten bewegen. Ik ging op zoek naar nieuwe zingeving toen ik mijn kids niet zag en vond dat in het oprichten van een ANBI stichting ter ondersteuning van seksueel misbruikte kinderen waarvoor ik vijf jaar lang fondsen heb geworven. Ik leerde veel van hen over Veerkracht, maar moest hen loslaten in December omdat ik bepaalde zaken toch niet helemaal goed had ingeschat. Nee heh, niet weer? Heb ik mij nu weer in de maling laten nemen? Maar dit keer is het verdriet anders, omdat ik het begrip als geen ander. Hun intentie was en is zuiver, maar ook voor hen bleek dat een leven lang in de overlevingsstand je reactie op gebeurtenissen verandert, je blik op de wereld vertroebeld.
Ik lees steeds meer over de polyvagaaltheorie en weet nu zeker: Dat is het! Dit is waarom ik uiteindelijk toch niet meer kon functioneren in een setting op een drukke kantoortuin en met veel emotioneel zware gesprekken. De emoties overvallen mij te snel, ik voel het ook écht niet aankomen. Het is er gewoon. BAMM…no way back. Natuurlijk, als ik echt heel mindful ben, dan lukt dat beter. Maar je bent nooit de hele dag mindful, dat bestaat niet.
Oorzaak is dus naar mijn mening nu een sterk ontregeld zenuwstelsel. In mijn hele jeugd heeft dat steeds in de gevaarstand gestaan. Elke dag op school sowieso, maar daarbuiten helaas ook. Het werd chronisch op scherp gezet. Ik leerde overleven, zeker toen ik een tijdje dakloos was. In de armen van een politieman dacht ik veilig te zijn, maar niets bleek minder waar. Ik werd opnieuw bevestigd in de overtuiging die ik in mijn jeugd tot mij nam: Jij bent het probleem én je bent in gevaar!! Het zenuwstelsel kreeg ik niet uit en het kreeg geen kans om te herstellen. Zelfs tot 10 jaar na mijn scheiding hield het psychisch geweld aan. Wrang eigenlijk dat je overlevingsmechanisme waar je zo ver mee kwam, je dan uiteindelijk omver werpt. Voor mijn eerste huwelijk had ik een aantal jaren wat meer rust gehad. Ik had een baan, een eigen huisje en een autootje. Ik had plezier met een paar vriendinnen en maakte mooie reizen. Maar ik kon mij niet verbinden, en was zo op mijn hoede dat mijn vriendinnen mij zouden laten zitten. Mij niet meer leuk zouden vinden. En dat werd natuurlijk een self fulfilling prophecy.
Vorig jaar las ik dus het boek van Bessel van der Kolk dat via Anne Marsman tot mij kwam. Wat een herkenning! En daarna nog wat meer over de polyvagaaltheorie. Ik begreep ook opeens waarom mijn eigen aanpak wél werkte. Nu leef ik met zo min mogelijk prikkels, zeker onverwachte prikkels maken mij van slag. Dan ga ik alles in de verkeerde volgorde doen, ik raak alles kwijt en kan gewoon niet mee logisch nadenken. Soms lukt het mijzelf weer tot de orde te roepen maar de energie dat kost zorgt er altijd voor dat ik mijn emoties niet de baas kan zijn. Soms is dat grappig, maar er zijn vaker keren dat ik mij heel ongemakkelijk voel door een boze aanval of vaker, een onverwacht tranendal. Daarom bel ik ook niet graag en mijn telefoon staat vrijwel altijd op stil zodat ik kan nadenken over wat ik zeg/schrijf. Daar vinden mensen ook wat van trouwens.
Ik moet in de natuur rennen, eigenlijk om de dag. Daar heb ik dus maar gedeeltelijk mijn werk van gemaakt. Meditatie & Mindfulness zijn mijn overlevingsstrategieën. En nog moet ik oppassen. Iets te veel hooi op mijn vork en mijn amygdala toetert. En dat helpt mij niet in het ZZP-werk. Het enige dat ik daaraan kan doen is de druk eraf halen. Respect hebben voor de tijd en heel goed op mijzelf blijven passen.
Zolang ik dat doe lukt het allemaal aardig.
En ondanks alle problemen heb ik 38 jaar in loondienst gewerkt en 1 jaar nu als ondernemer. En eerlijk gezegd, ik ben daar trots op, heel trots! Nooit verslaafd geweest aan drank of drugs. Maar ook: Altijd blijven geloven in het goede van de mens, ook als je tig keer bedonderd bent.
Had ik eerder van de polyvagaaltheorie gehoord, dan had dat mij heel veel pillen en onzekerheid gescheeld. Dan had ik eerder keuzes gemaakt die ik nu maak. Dan had ik mij niet zo laten afbranden door anderen, omdat ik dan wist dat mijn ” gebrek” een andere oorzaak had dan psychische stoornis en had ik mijzelf ook beter begrepen.
Als ik het had kunnen uitleggen, had ik het mensen om mij heen beter kunnen uitleggen. Dan waren dingen zeker anders gelopen. Ik lees ook dat mijn onmogelijkheid mij te verbinden ook met de polyvagaaltheorie te maken heeft. Een zenuwstelsel dat niet meer tot rust kom omdat het te lang in de overdrive heeft gestaan stelt jou niet of veel minder vaak in staat om jezelf te verbinden. Met jezelf lukt dat niet eens, laat staan met anderen. In the fight, flight of freezemodus is er alleen ruimte om te overleven. Normaal gesproken kom je binnen niet al te lange tijd via de Nervus Vagus weer in een meer ontspannen sfeer. Maar die kon ik niet of nauwelijks vinden. En daarnaast was ik zo gewend aan de GO GO GO stand dat ik, als ik dan eens ontspannen was, het steeds saai vond. Triest genoeg zie ik mijn oudste zoon nu met soortgelijke problemen kampen.
Ik weet én begrijp nu waarom ik reageer zoals ik doe en doe er alles aan om gezond te blijven en de schade te beperken. Verdwijnen zal het niet, maar het begrijpen helpt mij wel. Daar moest ik 57 voor worden. Ik weet dat er mensen zijn die mij veroordelen omdat ik niet meer werk bij een werkgever en veel tijd voor mijzelf inplan binnen het ondernemerschap. Of omdat ik een uitkering krijg, naast een ondernemersinkomen. Met dit verhaal hoop ik uit te leggen waarom dat zo is en hoe lang het mij toch is gelukt wél fulltime te werken, terwijl ik mijn gezondheid daarvoor op het spel heb gezet. Ik wil dan ook vragen om wat meer coulance en mij wat minder te veroordelen. Want ik ben geen kneus, geen profiteur. Ik ben niet laks of lui. Integendeel, wat ik heb gedaan was gezien de omstandigheden een megaprestatie.
Ik heb dat kleine uitkerinkje dik verdiend, en mijn vrijheid ook. En geloof mij, ik heb al heel wat uren vrijwilligerswerk gedaan. En nog steeds ben ik zeer maatschappelijk betrokken en probeer ik ook zo te houden. Zo heb ik destijds een besloten Facebookgroep opgericht waarin inmiddels meer dan 1200 leden elkaar steunen in hun verdriet over het verlies van contact met hun kinderen.
Ik ben er ook trots op dat ik weer het vermogen heb gevonden gelukkig te zijn en met mijn onderneming anderen inspireer om ook hun pad te vinden. Sinds ik beter voor mijzelf zorg ben ik veel creatiever van geest, ik wist niet dat het in mij zat.
Mocht je nu denken dat ik dit schrijf om een pluim te krijgen? Forget it! Ik schrijf om anderen te inspireren. En om ze te steunen. Want ik weet uit ervaring hoe het is als jij niet wordt begrepen. Mijn verhaal is het verhaal van zovelen, maar niet iedereen weet het. Deel je het daarom ook in jou netwerk?
