Hoe jij je eenzaam kunt gaan voelen als het (ex)partnergeweld lang aanhoudt…
Vanmiddag werd ik gebeld door mijn flexkantoor, Work & Lifecenter op Hanegewei in Ermelo.
Er zou een groot boeket in een mooie doos voor mij zijn gebracht. Wat leuk, wat superleuk! Van wie zou het zijn? Van mijn lieffie, die nu 1000 km bij mij vandaan aan het werk is? Misschien heeft één van mijn zoons opeens een ingeving gehad?
In mijn oude Suzuki Jeepje tuf ik snel naar kantoor, bang dat de hitte het bosje bloemen zal aantasten. Dat zou zonde zijn, zo vaak gebeurd mij dit niet, dat ik zo verwend wordt.
Samen met twee dames van Matera dagbesteding, die ook in het pand zitten, open ik de doos…..
En WOW Wat een ongelooflijk mooi boeket Lelie’s en wat een prachtige kleurencombi! Ik ben perplex. Maar van wie is het nou?? We giechelen al wat over een geheime aanbidder en zoeken naar een kaartje. Zit die soms op de doos geplakt…JAAAA….Zenuwachtig maak ik het kaartje open…..
“Lieve Brigitte,
Wat vreselijk dapper om met jouw verhaal in de Libelle te staan.
Mooi dat je dit deelt. Wat je doet voor jouw lotgenoten!
Chapeau!
Liefs,
Simone Levie”
Ik voel dat ik ontroerd ben…..en terwijl ik de dames laat meelezen en meteen kort uitleg waar dat artikel in de Libelle nu over gaat…voel ik de tranen achter mijn ogen prikken. Van blijdschap ….dat iemand zoveel moeite doet om mij dit compliment te geven.
Terugrijdend met het kapje van de Jimmy open kan ik de wind de schuld geven van mijn tranen. En ik weet, dit mag ik er even laten zijn. Terwijl de wind mijn tranen opdroogt voel ik meteen dat ik dit even moet delen. Dus aangekomen bij mijn oude stacaravan, mijn tijdelijk verblijf die ik liefkozend “het Boshuis” blijf noemen zoals de vorige eigenaar hem gedoopt had, show ik mijn “bossie” aan de buren rechts naast mij en tegenover mij. De “O00’s” en de “Aaaa’s” zijn niet van lucht. En natuurlijk laten ik hen weten van wie die prachtige bos is….”Van mijn Businesscoach” zeg ik. “Simone Levie”…. “Dus euh..eigenlijk heb ik ze zelf betaald” grap ik er achter aan.
Meteen daarna leg ik uit dat ik het echt ontzettend lief vind en dat het mij veel doet. “Ohja, die Libelle, ja daar stond je in…Heb je hem nog? Ik ben hem vergeten te lezen”…. Nadat ik de Libelle ’s heb afgeleverd bij de buurtjes, schik ik de bloemen en maak foto’s om aan mijn lieffie te sturen en natuurlijk voor op Social Media. En ik reflecteer op mijn grap. Het is een typische reactie voor mij. Toch weer downsizen wat eigenlijk groot is. En het is helemaal niet zoals ik er tegenaan kijk maar met humor kun je zo makkelijk ongemak verdoezelen….En dat iemand dit voor mij doet, voelt nu eenmaal ongemakkelijk. Ja…deuh….dat heb je ervan als je al 28 jaar slecht en onrechtvaardig wordt behandeld door de vader van je kinderen. Want kort gezegd, is dat wat er gebeurd. En nee ik ben niet meer boos op hem. Maar ik ga niet om de feiten heen draaien.
En deze prachtbos doet mij zoveel omdat dit eigenlijk de 1e keer is dat iemand zo duidelijk laat voelen dat het écht bijzonder is wat ik heb gedaan: Mijn verhaal vertellen in de Libelle…..
Maar, en dat is ook het ding weet je…..er staan elke dag zoveel dappere mensen op met hun verhaal, dat je bijna vergeet dat het hartstikke bijzonder is. Want er gaat nog al een proces aan vooraf. Je bent daar niet zomaar klaar voor. De oproep via Linkedin kwam voor mij precies op het goede moment in mijn proces. Ik had het tij nog graag willen keren, en ik was de boosheid voorbij. Ik heb zelfs mijn ex-man vergeven voor het feit dat hij de moeder van zijn kinderen zo wil behandelen. Uiteindelijk handelt hij vanuit zijn pijn, en daar gaan we allemaal anders mee om. Dat is overigens wel een keuze, hoe je omgaat met de pijn. En voor die keuze is niemand anders verantwoordelijk behalve jij.
In de eerste jaren na de scheiding voelde ik mij echt slachtoffer. En hoewel ik dat technisch gezien ook was, het is een soort “titel” die eigenlijk niet bij mijn past. Maar daarover later in een ander blog meer. Nu maak ik een andere keuze: die van vergeving, openheid en verantwoordelijkheid voor mijn eigen mentale staat van welzijn.
Door deze prachtige lieve verrassing besefte ik ook hoe eenzaam ik mij de afgelopen decennia heb gevoeld. En tijdens het proces richting het interview kwamen die gevoelens ook wel weer even binnen. Machteloosheid, vooral dat gevoel maakte mij erg verdrietig altijd.
Voorafgaand aan het interview voor het artikel, dat overigens ”Vrijgevochten” heet en in de Libelle (nr 29/30 lezersbijlage) is gepubliceerd, las ik het boek “Jij bent het probleem” van Ester Wijnen. En hoewel haar situatie genoeg verschilde van de mijne, herkende ik met name de pijn van de psychische processen die zich afspelen, als je door jouw geliefde keer op keer wordt mishandeld, en de onmiskenbare reactie daarop van zijn kant altijd is “Jij maakt dat in mij los, alleen jij “. Dat, of het werd weggewuifd als een gewone ruzie tussen geliefden.
Zoals ik beschrijf in het artikel ben ik richting mijn kinderen, mijn schoonfamilie, en anderen om mij heen verguisd als de slechte, labiele moeder. En later, toen ik af en toe wanhopig op de stoep smeekte om een gesprek om dit op te lossen, werd dat ook nog “hysterische Borderliner”. Die diagnose heeft mijn ex mij gegeven, omdat mijn moeder en zus nou eenmaal ook psychische problemen hadden, zou ik dat ook wel hebben. En ik, ik geloofde het op den lange duur. Ja en toen dat eenmaal ging gebeuren, toen werd ik inderdaad zwaar, zwaar depressief. Ik zonderde mij steeds meer af, en voelde mij ook echt overal, ook op het werk, de vreemde eend in de bijt. Ik schopte snel om mijn heen en ging voor de botte bijl in discussies, omdat ik die privé al zoveel had, dat ik er op het werk geen fut meer had.
Kijk, toen ik voor het eerst op het werk flauw viel na een flinke nacht met mishandeling en drama, gingen alle alarmbellen af. Iedereen vond het vreselijk voor mij. Ik verdween een week of twee van het toneel en kwam terug. Men heeft het er nog kort over en vraagt bezorgd hoe het gaat, maar dan denkt men met name aan de fysieke situatie. Maar hoe langer het duurt, hoe meer je merkt dat je niet wéér met je verhaal moet komen. Dus als er dan weer wat gebeurde, als ik weer minachtende berichtjes kreeg op het werk, of gedreig met de kinderen niet thuisbrengen, dan zei ik niets meer. Ik wilde door, mijn streven was om mijn werk niet te laten afpakken door de man die zo krampachtig probeerde mijn leven te verwoesten. Uiteindelijk ben ik toch omgevallen, maar zoals het verhaal in de Libelle verteld, ook weer opgekrabbeld. Vergeet echter niet dat je werk ook een groot deel van je sociale leven is, tenminste bij mij. En ook dat raakte ik dus kwijt, en zo sluipt eenzaamheid langzaam je leven in.
Je aan iemand hechten, je echt bloot geven, gaat steeds minder. Je hebt een relatie, in mijn geval de laatste 9 jaar ook een hele stabiele. Zelfs die kon in het begin niet helemaal tot mij doordringen, maar kreeg wel de meeste buien over zich heen.
En als je partnergeweld hebt meegemaakt, herken je dit misschien ook: Mensen willen graag dat je “leuk” meedoet, maar dat lukt niet met een hoofd dat decennia in de crisisstand staat. En vrienden, kennissen en collega’s krijgen wel eens genoeg van die eeuwige negatieve verhalen. Snap ik, ze zijn ook niet leuk. Iedere keer als ik weer had gehoord “ Nou, zie het maar van de positieve kant” of “Gelukkig begin je nu opnieuw”…”Nou meid, lekker lachen en leuke dingen doen, het leven duurt maar even”…. dan wist ik dat er geen ruimte meer was om de recente ontwikkelingen te bespreken. Maar “ de knop omzetten” dat gaat niet zomaar. Als een nare periode achter de rug is, ja dan wel. Maar eerlijk, bij mij is hij nog steeds niet achter de rug. Ik kan nu wel weer genieten, maar dat heeft mij wel tot 25 jaar na de 1e mishandeling gekost. Iets eerder kon ik wel weer genieten, maar in het begin voelde ik mij daar dan vaak schuldig over. Dan kwam de stem van mijn ex-man weer binnen: “ Slechte moeder ben jij, ziet je beide kinderen niet, maar hangt wel de sloerie uit in de kroeg”. Of “Parasiet, ga je weer een weekend weg op de zak van een ander, of op die van de WIA” Ik had namelijk een redelijk inkomen voordat ik uitviel op het werk, dus naast mijn werk kreeg ik een kleine aanvullende WIA uitkering. (zie je, ik voel nog steeds de neiging om het uit te leggen).
Pas sinds een paar jaar krabbel ik op. Als dit leest als lotgenoot wil je misschien weten hoe. In mijn geval in de 1e plaats door intensieve PTSS therapie. En ja, daar moest ik wel 2 jaar op wachten. De therapie zelf duurde 1,5 jaar. Dat was genoeg om het verleden te verwerken. Alleen, wat nu dan?
In de relatie en de nasleep was ik mijn eigen identiteit wel behoorlijk verloren. Ik wilde meer weten.
En dus ging ik leren, dat was ook gelijk een goede manier om afleiding te zoek. Mindfulness, stresscounselor, Gelukscoach, Medische- en Psychosociale Basiskennis, Hormooncoaching. Ik kreeg er geen genoeg van en er ging een wereld voor mij open over het effect van stress op de gezondheid en over positieve psychologie. Wat ik in al die coachopleidingen en de vakliteratuur daaromheen leerde, bracht mij op de weg terug naar mijzelf. Er ontstond een nieuw netwerk, maar na Corona is dat behoorlijk uit elkaar gevallen.
Als 50 plusser met een PTSS verleden kwam ik niet meer aan de bak op de niveau’s die ik wilde. Ik werkte wel, maar in baantjes die totaal niet bij mij pasten. Dat tegen de stroom inzwemmen, daar werd ik ook doodongelukkig van en ik besloot afstand te doen van mijn arbeidsovereenkomst. Nu ga ik vol voor het ondernemerschap. Maar al die banen die ik verloren heb, betekende ook minder contact. Vrienden had ik al niet veel, om allerlei redenen ben ik daar niet zo goed in, veel komt voort uit een onveilige jeugd. En daar speelde mijn ex ook op in. Dat maakt je kwetsbaar voor relaties als deze. Ik dacht veiligheid te vinden in politiearmen….daarin ben ik ronduit teleurgesteld en die teleurstelling nam ik mee in andere relaties.
Het punt dat ik wil maken in dit blog, is dat je met het verlaten van de mishandelende partner nog niet altijd klaar bent. Bij mij volgde psychisch geweld en machtsmisbruik op de manier zoals in het artikel is beschreven. En zelfs nu ik hem de laatste jaren niet meer spreek, duurt dit voort doordat hij, in het bijzijn van de kinderen, mij nog steeds als moeder en mens diskwalificeert. Ik heb daar nu een weg in gevonden, en die weg heet ook berusting. En omdat ik nu open ben, ben ik ook toegankelijker. Dus heb ik de mooiste gesprekken zonder een sociaal netwerk.
Echter, dat is niet zo vanzelfsprekend als je wat minder gepokt en gemazeld bent door het leven. En dat is de reden waarom ik mijn verhaal blijf vertellen. Zodat lotgenoten zich hierin gaan erkennen en weten dat ze niet alleen zijn.
Ouderverstoting is vaak een gevolg in dit soort situaties, waarbij de ex-partner vergeten is dat is je ooit van elkaar hebt gehouden en uit die relatie prachtige kinderen zijn geboren Ik vergeet dat nooit en zal daarom altijd mijn deur open laten staan voor mijn ex. . Ik heb een besloten Facebookpagina opgericht “Als je kind je niet meer wil zien” en daarin zitten nu 400 leden. De kinderen worden gevoed door het ene verhaal aan die ene kant. En ook al zijn ze volwassen, je wilt gewoon sommige dingen over je ouders niet weten, niet zien. Één van beide veroordelen of uitsluiten is dan makkelijker. Daar kun je boos om worden als ouder, maar je bent gewoon teleurgesteld. Boosheid is vaak verkapt verdriet. Boosheid kan woede worden, en woede kan echt datgene kapot waarop de ouder-kindrelatie gebaseerd is: Liefde.
Ik merk veel boosheid in deze Facebookgroep en hoewel hun gevoel legitiem is, probeer ik toch om ook de liefde voor het kind te blijven vieren. Je blijft ouder, ook als je kind besluit jou niet meer te willen zien. Je blijft van je kind houden, ook al doen zijn/haar beslissing misschien pijn. En dat is complex, we proberen elkaar te steunen, elkaars meningen hierover te respecteren. Ik tolereer als groepsbeheerder echter geen haatsprekerij over de andere ouder, ik wil daar boven blijven staan.
Ik vertel mijn verhaal omdat het gehoord mag worden, maar niet om de andere ouder zwart te maken. Dan krijg je een andere intentie, die ver van liefde staat. En ooit is het wél allemaal met liefde begonnen…..
Ach, wat een boeket prachtige lelie’s al niet los kan maken….
Klik hier voor het artikel “Vrijgevochten” zoals gepubliceerd in de Libelle
Wil jij op weg geholpen na het opstarten van jouw nieuwe leven na partnergeweld? Gebruik gewoon de whatsappknop op deze website. Ik ben bezig met het ontwikkelen van mijn “Op naar de Top programma” dat speciaal voor dit doeleinde wordt gemaakt. Tot die tijd luister ik graag naar jouw verhaal, en wie weet kunnen wij elkaar inspireren….
