fbpx

VRIJGEVOCHTEN …….

Zo heet het artikel in de Libelle waarin ik samen met twee andere vrouwen mijn verhaal doe over lichamelijk en psychisch geweld en machtsmisbruik. Bijgaand deel ik de pdf van dat artikel met u.

WAT ALS DE RELATIE MET EEN POLITIEAGENT JE NIET DE VEILIGHEID BRACHT DIE JE ZO NODIG HAD, MAAR VOORTDURENDE ANGST?

Als je medewerking verleent aan een dergelijk artikel dan doe je dat met een reden. Mijn reden was tweeledig:

1) Documentatie van het leed dat mij is aangedaan. Al vertelt het verhaal niet alles, ik ben blij dat een deel op papier staat. 28 jaar duurt deze situatie nu al. Van lichamelijk naar psychisch geweld, machtsmisbruik naar uiteindelijk totaal negeren van mijn bestaan. Een half leven lang. Juist omdat het verhaal genegeerd en weggewuifd wordt door mijn ex-man en mijn inmiddels volwassen kinderen, had ik behoefte aan erkenning van mijn leed.

2) Als hulpmiddel voor anderen in een dergelijke situatie. Het zal je maar gebeuren. Waar ga je heen als je stelselmatig wordt bedreigd en mishandeld en aangifte doen betekent dat je bij de collega’s van de dader jouw verhaal moet vertellen? Wordt je geloofd? Hopelijk vinden anderen erkenning en steun in mijn verhaal.

3) Ik wilde proberen om via het zoeken van de publiciteit mensen in de omgeving van mijn ex-man te bewegen eens niet met hem mee te praten, maar hem te vertellen dat het tijd is dat hij zijn kinderen het goede voorbeeld geeft. Samen ouder zijn ben je voor de rest van het leven. Je kunt niet een ouder “uit” zetten omdat zij deed wat zij moest doen: zich zelf en haar kinderen beschermen. Zij verdienen dat wij in gesprek gaan en een volwassen manier vinden om samen ouder te zijn, samen opa en oma te zijn, zonder dat dit nare spanningen oplevert. Het is naar mijn mening nooit te laat hiervoor. Dus mijn deur blijft hiervoor open staan. Mijn ex-man heeft mij verboden contact met hem op te nemen, dus dit artikel is voor mij de enige manier.

Ik heb begrepen dat mijn ex-man komende maanden zijn 40 jarig jubileum viert bij zijn werkgever, politie Amsterdam-Amstelland. Hij zal vast heel veel lof krijgen over wat hij in zijn werk heeft getoond aan loyaliteit. Hij zal niemand vertellen dat hij zijn baan nog heeft vanwege een brief aan de Officier van Justitie, ene heer Egberts, waarin ik schreef dat mijn kinderen niets aan een vader hadden die achter de tralies zat, en daardoor zijn baan en toekomst kwijt raakte. Die brief is nog gedeeltelijk voorgelezen in de Rechtbank.

Ik dacht dat mijn ex-man zijn lesje geleerd had. I was wrong.

EN NU?

Nu is het tijd om te berusten. Ik zou nog honderduit kunnen vertellen. Ik wil mijn eigen helingsproces verder voortzetten. Dat is een neverending proces, en dat geeft niet. Ik ben na 6 jaar studie vitaliteitscoach, en ja daar zijn er heel veel van. Gelukkig niet al te veel met mijn geschiedenis, ik heb dus een duidelijke niche. Ik ga verder met het werken aan een programma waarmee ik vrouwen die in mijn situatie zitten blijvend kan ondersteunen. Een community waarin samenwerking aan het periodiek onderhoud van de littekens van het leven centraal staat.

KINDEREN

Mijn kinderen hebben (nog) niet gereageerd op dit verhaal. Zij zijn sinds lange tijd weer in contact met elkaar en één van de twee is sinds lange tijd weer in contact met zijn vader. Dat allebei was een wens van mij, ik heb ze daarin geprobeerd te stimuleren en te steunen.

EENZAAM

De eenzaamheid van een bestaan waarin je als moeder genegeerd wordt en wordt weggezet als een dramaqueen, een hysterische vrouw, een vrouw met psychische problemen ( ja duuuuhhh…..) is groot. Soms ga ik even kapot van verdriet. Inmiddels heb ik wel de veerkracht om na die periodes van rouw de draad weer op te pakken.

OUDERVERSTOTING EN VERVREEMDING

Ik heb een besloten Facebookgroep opgericht waarin bijna 400 andere ouders zitten die genegeerd worden door hun (klein)kinderen. Ik probeer hen te ondersteunen door ze vooral aan te moedigen niet het pad van woede en wraak te blijven volgen, maar dat van liefde. Ouder blijf ik, van mijn twee grootste liefdes. En daarmee blijft ook mijn liefde voor hen. Ik denk maar steeds: ” De pijn die ik voel, komt voort uit de grootste liefde die ik voel voor mijn kinderen. Het komt dus voort uit iets moois. Als ik er zo naar kijk, dan is het te dragen” Dat helpt.

BEN IK OOK ÉCHT VRIJGEVOCHTEN?

Als je kijkt naar hoe ik mijzelf eindelijk heb bevrijd van mijn boosheid en destructieve gewoonten ten gevolge van het psychisch leed, ja dan wel. Maar ik wil juist NIET meer vechten, ik wil heel graag herstellen wat er kapot is gegaan in de ouderrelatie. Dat is niet gelukt tot op heden. En dus blijf ik nog altijd een beetje “gevangen”. Wel voelt het bevrijdend dat ik mijn vergeving richting mijn exman heb uitgesproken, zonder dat ik het leed dat mij is aangedaan bagataliseer. En zonder dat ik het leed dat mijn kinderen wordt aangedaan omdat zij nooit een gezonde ouderrelatie hebben gezien, uitlicht. Helaas wordt de cirkel van geweld hierdoor niet doorbroken, en daar zullen mijn kleinkinderen dan ook weer last van hebben. Zo gaat het generaties door. Dát wil ik eigenlijk gewoon voorkomen! Maar daar zijn twee partijen voor nodig, dat realiseer ik mij ook. Dat is wel erg verdrietig.

UITGEVOCHTEN

Ik kies er vanaf nu voor om niet meer te vechten voor gerechtigheid of voor de ultieme situatie voor mijn kinderen. Ook niet voor een normale relatie met mijn kinderen. Alles wat ik daarin tot nu toe heb gedaan, heeft negatief uitgepakt en na dit artikel zijn mijn mogelijkheden ook een beetje op. Ik blijf alleen het verhaal vertellen waar het gehoord wil worden. Vechten is uitputtend. Je recht willen halen kan je zomaar de kop kosten, letterlijk. Ik ben een nieuw leven begonnen, na 7 jaar relatie getrouwd in 2020. Mijn huidige man en ik werken aan onze droom: de verbouw van een oud huis in Oostenrijk, Karinthië. En ik ben als zelfstandig ondernemer begonnen om zo te doen waar ik mij het beste bij voel. Veel buiten in de natuur bewegen en mensen ondersteunen die dat nodig hebben omdat zij ook uit een relatie met partnergeweld komen.

ONRECHTVAARDIG

Dat het allemaal loopt vindt ik ongelooflijk onrechtvaardig. Ik had gehoopt dat mijn kinderen, zodra zij volwassen zouden zijn en het hele verhaal dan eindelijk van mij onder ogen zouden krijgen, dat ik dan op zijn minst wat credits had gekregen. Voor het feit dat ik altijd ben blijven proberen hun in goed contact met hun vader te laten zijn, dat ook gelukt is. Voor het feit dat ik niet rancuneus was ten tijde van de rechtszaak en de officier van justitie een brief schreef om mijn man niet te zwaar te straffen, zodat hij nog een baan bij de politie zou kunnen behouden. Voor het feit dat ik ondanks alle psychische schade nog steeds overeind sta, 38 jaar heb gewerkt ondanks alles. Wie weet komt het ooit nog eens. Het onderwerp wordt niet eens besproken, geen reactie op het artikel, en toen ik mijn eigen zaak opende in maart dit jaar, geen eens een bloemetje of leuk berichtje. Niks. Ik ben een gediskwalificeerde moeder, daarin gaan zij met hun vader mee. En daar zal ik mee moeten leven. Van ze houden blijf ik altijd. En mijn armen staan altijd klaar om weer voor hen open te gaan. Ik ga echter niet meer om de hete brei heen draaien. Ze zijn nu groot genoeg om zelf onrecht te zien, en te bepalen hoe daar mee om te gaan. Het enige dat ik wil is erkenning van mijn leed, niet meer het negeren daarvan.

Lees hier het artikel zoals gepubliceerd in Juli 2022

Deze site maakt gebruik van cookies om je een betere surfervaring te bieden. Door deze website te bekijken en te gebruiken ga je akkoord met het gebruik van cookies.
Chat openen
1
Wil je iets vragen?
Hallo 👋 Ik ben Brigitte de Ruijter van Bergen en Dalen!
Hoe kan ik je helpen?