Hoe paradoxaal is het om Gelukscoach te zijn terwijl je ooit actief een einde aan je leven wilde maken?
Die vraag heb ik mijzelf meermaals gesteld. Ook al vond ik dat het vak van Gelukscoach voor mij bestemd was, omdat ik toch altijd de vlinders in mijn buik weer kan voelen: ik kende ook die andere kant van mijzelf.
Ik ben best gemakkelijk uit mijn evenwicht te brengen, Ik voel stemmingen erg snel aan bijvoorbeeld. Littekens worden nog best snel open gewerkt, en dan begint het katje weer te krabben. De buitenwereld noemt mij dan snel een “instabiele” persoonlijkheid, die nog het een en ander te verwerken heeft. Of nog erger, er wordt weer een label opgeplakt, zodat er weer “iets te genezen valt”….Ik voel, doorvoel en kan dan analyseren en snel herstellen. Soms in enkele minuten al. Daarnaast komen die momenten steeds minder vaak voor, omdat ik ze onderzocht heb kan ik eerder anticiperen. Ik weet waar en wanneer ik de momenten kan verwachten.
Terwijl ik dus juist onwijs goed omga met de pijn van wonden die worden opengekrabt, heb ik toch gekozen om mijn familie niet meer te zien. Té vaak wonden openkrabben zorgt voor slechte genezing en een te dik littekenweefsel. Dat wil ik niet meer.
Het was de laatste moeilijke stap. Ik laat hen los en inmiddels ook in liefde. Ik weet dat ik al het mogelijke heb geprobeerd en gedaan om de relatie te vernieuwen. Het is niet gelukt. Zij worstelen allemaal hun eigen worsteling en de manier waarop zij dat doen past gewoon niet zo goed bij hoe ik met de pijn wens om te gaan. Dat verschil gaat niet meer samen met mijn ontwikkeling. Ik wil voorwaarts. Op avontuur. Niet verbitterd raken, niet de hele tijd teleurgesteld zijn in het leven.
Mensen die mij al langer volgen, denken dat ik een ongelooflijke veerkrachtige vrouw ben, die ondanks de vele littekens die het leven haar vanaf haar jongste jeugd bracht altijd goed voor zich zelf heeft kunnen zorgen. Dat is helaas niet waar, althans het was niet altijd zo. Ik heb twee keer op de bodem van het putje gelegen, en kon toen niet goed voor mijzelf zorgen. Gelukkig waren die periodes tijdelijk. Maar ze waren er wel.
Leven met jezelf na een zelfmoordpoging. Dat is verdorie niet makkelijk. Je familie vindt je egoïstisch, en toen ze dat gezegd hadden, vond ik mijzelf ook écht egoïstisch. Echter ik kan nu zeggen dat in die fases van mijn leven er kortsluiting in mijn hoofd was opgetreden. Helder denken kon ik dan al een tijdje niet meer…de pijn die je voelt is onbeschrijflijk en komt voor uit wanhoop, uit uitzichtloosheid. Uit het gevoel hebben dat het nooit meer stopt. Vergeet niet, de pijn droeg ik al decennia bij mij, niet zo maar even een paar maanden. En ik wist niet wanneer het ging stoppen. Juist dat, dat je niet weet wanneer je lijden stopt, maakt je wanhopig. Dit beschrijft Viktor Frankl in zijn boek ” De zin van het bestaan” ook zo goed.
Mijn tweede en laatste suïcidepoging deed ik deels vanwege het verdriet over het feit dat ik de ouderrelatie met mijn ex-man maar niet kon herstellen en daardoor mijn kind niet meer zag. Het gaf mij een gevoel van uitzichtloosheid. Tegelijkertijd had ik de angst om ook het contact met mijn jongste te verliezen omdat ik keer op keer werd verraden, werd gekleineerd en gediskwalificeerd als ouder. Ik was ook verhard in die tijd. Vocht terug. Liet mij meevoeren en was dus mijzelf niet meer.
Aanzien hoe mijn kinderen moesten lijden, de bezorgdheid over hoe zij zouden opgroeien was far beyond wat ik aan kon. En ik dat terwijl ik dacht dat ik er was. Ik wás uit een huwelijk gestapt met partnergeweld. Ik hád aangifte durven doen, ondanks het beroep van mijn toenmalige man. Mensen om mij heen vonden mij dapper, instanties vertelde mij dat ik er goed aan deed.
Het werd alleen niet beter, inmiddels was het al 6 jaar na de scheiding. En toen de vriend die ik kreeg en en die de “liefde van mijn leven” leek te zijn mij onverwachts verliet terwijl wij net een huis samen aan het inrichten waren en ik midden in dat andere verwerkingsproces zat, ging het licht uit. Ik denk dat ik in een soort psychose raakte. Van het ene op het andere moment was het zwart. Gitzwart. Geen idee meer hoe ik de avond ben doorgekomen, Wel herinner ik mij een gevoel van spijt toen ik toch weer wakker werd, ondanks de overdosis die ik dacht te hebben genomen. Desertbakjes vol pillen.
Het was mijn 2e suïcidepoging. Toen de vader van mijn kinderen mij vertelde dat ik het leven niet waard was en de kinderen beter af waren zonder mij. Die avond vond ik oprecht dat hij gelijk had en nam ik een overdosis van de medicatie die ik had gekregen.
Beide keren waren de pillen niet genoeg om te overlijden. Dat schijnt maar zelden te lukken met die medicatie die ik nam. Ik ben daar nu dankbaar voor. Maar het heeft mij heel wat jaren gekost om de schaamte voorbij te gaan. Nu deel ik mijn verhaal zodat anderen er steun in vinden.
Mijn ex-man deed wat hij deed vanuit zijn overtuiging, vanuit zijn pijn. Dus ik heb hem vergeven. Mijn verhaal over het partnergeweld staat 30 juni in de Libelle. Al is dat lang niet volledig, want zoveel ruimte was er niet. Ook dat verhaal deel ik, omdat ik weet hoe alleen je jezelf kunt voelen, hoe jij je schaamt dat zoiets jouw overkomt, zeker na een getraumatiseerde jeugd. Een relatie met partnergeweld wordt dan een soort bevestiging van wat je in jouw jeugd al gevoeld hebt: “Je bent niet goed genoeg voor de wereld, je vraagt erom pijn te hebben en je hoort er niet bij. Je maakt anderen ongelukkig doordat je zo faalt…”.
In de afgelopen 10 jaar heb ik veel aan mijzelf gewerkt, veel opleidingen gedaan. Veel gelezen. Er was nog één boek dat ik liet liggen, omdat het best heftig was. Dat lees ik nu toch omdat ik voelde dat het nu de tijd is. Dat het zou bevestigen wat ik nu ervaar. Wat ik nu uitdraag aan mensen die in schijnbaar hopeloze posities zitten en wanhopig zijn. Aan mensen die het maar niet lukt om, zoals ik nu, het leven weer te omarmen ondanks de vrees en de wanhoop.
Het boek “De zin van het bestaan” is geschreven door Viktor E. Frankl. Hij was hoogleraar psychotherapie en neurologie aan de universiteit van Wenen. Hij beschrijft hier hoe zelfs mensen in de voormalige concentratiekampen het vermogen hadden zich boven het lijden te verheffen, door ervoor te kiezen om het lijden waardig te dragen.
Hoe doe je dat, hoe draag je het lijden waardig? Ach, uiteindelijk moet je het boek natuurlijk zelf lezen om de les te leren. Ik vond het mooi om te lezen dat hetgeen mij uiteindelijk heeft geholpen ook daadwerkelijk raakvlakken heeft met dat wat Frankl beschrijft. Het zo belangrijk te weten dat JIJ altijd de keuze hebt om je lijden waardig te dragen. Dat wil niet zeggen dat je het altijd MOET kunnen, maar het geeft je wél het vertrouwen om in de de hopeloosheid en wanhoop van de situatie waar je inzit, momenten van geluk toe te durven laten. Frankl beschrijft ook dat niet iedereen in staat is om dit te bereiken. En ik zou daar iets aan willen toevoegen:
“Veroordeel niet hen, die het lijden maar niet onder controle krijgen, maar steun hen in liefde. En veroordeel hen niet om datgene dat zij denken te moeten doen om hun lijden te verzachten. Luister naar hen, met oprechte aandacht, alleen dat al zal hun kracht geven. Probeer niet met oplossingen aan te komen, erken het leed en laat advies achterwege. Stel vragen over hetgeen zij voelen en willen, maar vermijd suggestieve vragen, die hebben een ondertoon die alles alleen maar erger maakt”. Negeer hen of dat wat zij hebben gedaan niet. Dat bevestigt hun in hun gevoel dat hun pijn er niet mag zijn, dat zij zich moeten schamen voor wat zij deden.
Ik geloof namelijk dat geen mens het lijden wordt bespaard. Maar ik geloof ook dat het lijden niet eerlijk is verdeeld. Door mijn contacten die ik in verband met mijn werk voor Stichting Bobbi Bear Nederland had met mensen die in KwaZulu Natal, Zuid-Afrika wonen, ben ik daar zelfs van overtuigd geraakt. En ook bij hen zie je het schrijnend contrast tussen mensen die de kunst van het waardig lijden bezitten, en wie niet. Gelukkig kun je het leren om je pijn waardig te dragen, en dat is wat Frankl zo mooi beschrijft in zijn boek.
Nu weet ik dat lijden een onuitwisbaar deel van het leven is, en dat het gevoel van geluk samenhangt met een gevoel van dankbaarheid voor datgene dat er wél is. Maar dat Geluk niet ontstaat door “manifesteren” van mooie gebeurtenissen door het universum te blijven vragen om wat jij wenst. Er is een hele beweging in Nederland die dat beweert, en dat klopt niet helemaal en soms helemaal niet. Het is een hype om alleen maar voor Geluk te willen leven. Ik durft te stellen inmiddels dat het leven niet mooi kan zijn zonder de nodige pijn. En tegelijkertijd is het soms gewoon te veel. En dan hoef je niet veroordeeld te worden op het feit dat je het even of langer niet meer kunt dragen.
Natuurlijk komt geluk pas als jij jouw hart daar weer voor openstelt, maar dat is iets anders dan het kunnen afdwingen. Als je Geluk wilt in je leven, zul je voldoende gerouwd moeten hebben over dat wat je hebt verloren. Het lijden accepteren als iets dat onlosmakelijk verbonden is met het leven, net als de dood. Het lijden negeren is jezelf vast zetten.
Ik was tot mijn 48ste ofzo typisch een “overlever”….door een onveilige jeugd was dat coping gedrag al heel jong begonnen en dusdanig geïnternaliseerd dat ik dacht dat het mijn persoonlijkheid was. Uiteindelijk gaf mijn lichaam op, werd ik ziek en ben ik begonnen aan het verwerken van mijn verwaarloosde kindsdelen. Ik vind het droevig dat ik dat niet deed voordat ik kinderen op de wereld zette. Dan had ik hen veel lijden kunnen besparen. Dan was ik immers al uit de relatie met partnergeweld gestapt voordat ik kinderen kreeg. Dan had ik gezien dat ik niet goed werd behandeld, dat de relatie destructief was. Aan de andere kant waren mijn kinderen dan andere kinderen geweest, van een andere vader. En nee, ik wil geen andere kinderen. Zelfs geen andere vader voor hen.
Deze vader heeft mijn zoons gemaakt tot wie ze zijn. En ondanks dat ik mijn zoons bijna nooit zie, blijf ik net zo hard van hen houden en trots op hen zijn. Naast de pijn over dat ik hen sporadisch zie, bestaat het geluk dat zij mijn zoons zijn.Voor altijd ben ik in liefde hun moeder, heb ik hen het leven geschonken en hou ik onvoorwaardelijk van hen. En omdat de pijn die ik voel voortkomt uit liefde, ben ik indirect ook dankbaar voor de pijn. Wel maak ik mij zorgen om hen, omdat ik vermoed dat de weg die zij kiezen hun beperken in hun gevoel van geluk. Tegelijkertijd, zij hebben recht op hun eigen weg naar Geluk, en die gun ik hen.
Ik vind het jammer dat de vader van mijn kinderen ervoor kiest mij niet te willen spreken, mij niet te willen zien. In mijn opinie zijn wij door het ouderschap namelijk voor altijd met elkaar verbonden. Wat gebeurd is, is gebeurd. Wij hebben twee prachtige zoons op de wereld gezet, en die verdienen het dat wij samen ouders kunnen zijn en het goede voorbeeld kunnen geven, eindelijk! Hij kiest ervoor dat niet te willen. Misschien lukt het hem niet om zijn wonden te laten genezen, in ieder geval weet ik dat hij wars is van therapie en misschien ook wel van coaching. Beide hebben mij naar een hoger niveau getild, en dat gun ik hem, en mijn kinderen, ook.
Ik heb een besloten Facebookgroep “Als jouw kind jou niet meer wil zien” opgericht, waarvan inmiddels meer dan 1250 ouders die hun kinderen niet zien in zitten. Voel jij jou gegrepen door mijn verhaal en zoek je wat steun bij het missen van je kinderen: feel free to join!
Wil je met mij van gedachten wisselen over dit blog: Schroom niet, gebruik de Whatsapp knop.
