DEEL 4: De relatie tussen het geweld en seks ( En ja, ik voel mij erg kwetsbaar bij deze post. Maar ik zal niet de enige zijn….toch….)
Dit stuk vind ik één van de moeilijkste delen om te schrijven. Ik post natuurlijk mijn blogs ook op Linkedin. En omdat dat een zakelijk netwerk is, komt het opeens wel als heel erg intiem over. Ik bedoel, het is intiem maar daar heb ik normaal niet zo veel moeite mee. Ik heb daarover nagedacht, en toen ik doorkreeg dat ik niet zo zeer het “gebeuren” zelf wilde omschrijven maar meer de relatie tussen seks en het geweld uit wil leggen besloot ik het tóch te doen.
Ik durf te stellen dat seks een obsessie was voor mijn ex-man. Maar ook ik had een ongezonde relatie met seks, door traumatische gebeurtenissen op dat gebied in mijn jeugd.
Het probleem was echter dat het niet snel genoeg was voor mijn man. Al vroeg in onze relatie merkte ik dat mijn ex-man ná onze vrijpartijen nog pornofilms ging kijken. Als politieagent had hij vaak avond- en nachtdiensten. Dan kwam er van seks niet veel. Op zijn vrije dagen wilde hij niet vroeg slapen maar omdat die door de week waren en ik dan wél moest werken, ging ik dan vroeg naar bed. Samen weekend hadden wij vrijwel nooit. Dus als ik op zijn vrije avond naar bed ging, ging hij mee voor de seks en dan weer naar beneden waar ik dan als ik naar het toilet ging de verhalen van de pornofilm kon horen. En dat gebeurde elke avond dat hij thuis was. Ik vond het heel vernederend.
Ik probeerde daarover te praten maar volgens hem was het een gezonde ontlading van hetgeen hij aan spanning op het werk meemaakte. Dat het voor mij voelde alsof ik niet goed genoeg was, dat begreep hij niet zo. In het begin maakte ik er vaak ruzie over. En ik kon er heel denigrerend over doen moet ik eerlijk zeggen. Ik vond het walgelijk. En ik kreeg er juist minder zin in seks door.
Ik zag op een gegeven moment het patroon tussen wanneer ruzies in geweld ontaardde en hoe lang geleden wij seks hadden gehad. Want voor hem voelde het feit dat hij een week geen seks had alsof ik hem onrecht aandeed. En onrecht was zijn trigger tot geweld. Veel van het geweld kwam ook voor nadat ik mijn mond open trok over zijn pornofilm kijken. Mijn ex-man strafte mij namelijk door, als ik niet op zijn verleidingen in ging, meer en luider porno te kijken en vertelde mij dan verongelijkte dat “hij de druk er toch ff af moest halen” en dat ik dat maar moest begrijpen. Hij vond dit zelf een betere oplossing dan vreemd gaan of naar de hoeren gaan.
Op een dag kwam hij woest thuis van het werk waar zijn teamchef hem bij zich had geroepen voor een soort disciplinair gesprek ofzo. Bureau Interne Zaken had intern een steekproef gedaan naar het internetgebruik op het werk. En daar kwam uit dat mijn ex-man heel veel porno had gekeken tijdens de dienst. Buitenproportioneel veel. Volgens mijn ex-man zelf was dat voor professioneel gebruik, als Brigadier had hij een taakaccent prostitutie. Hij moest zich gaan verantwoorden tegenover Interne Zaken en was daar zeer verbolgen over.
Dus óók nog op het werk, Wow. Ik was echt geschokt. Het voorval betekende dat mijn ex zich onrechtvaardig behandeld voelde, en dat werkte als een rode lap op de stier. Ik steunde hem niet toen hij er werk van wilde maken via een advocaat. Ik vond dat zijn werkgever vast wel kon inschatten wat normaal “zakelijk gebruik” aan internetwebsites was en wat niet. Kennelijk zat hij ver boven het gemiddelde en ik herkende het bovendien van wat ik zelf zag en hoorde.
Natuurlijk werd die houding mij niet in dank afgenomen. Onze allerlaatste ruzie als stel, die uitmondde in geweld waar de kinderen bij waren, ging er zelfs over dat ik hem ook niet steunde toen hij een brief had ontvangen van Interne Zaken dat er een aantekening in zijn persoonlijk dossier zou komen te staan. Dat kon dan weer consequenties hebben voor zijn “carrière”. Ja, duuuhhh…dacht ik en zei ik ook. Ik vertelde dat ik vond dat hij in zijn handen mocht knijpen dat hij überhaupt nog zijn baan en taakaccent mocht behouden.
Al met al deed dit alles ons seksleven ook weer geen goed. Ik kreeg meer en meer het idee dat ik alleen maar goed genoeg was als ik deed wat er in de films gebeurde. Onze seks was geen liefde. Het moest altijd extreem hard. Hij wilde ook dat ik “gezellig” meekeek naar zijn pornofilms. Parenclubs en partnerruil werden meermaals besproken. Een trio zou hij graag willen, met 2 vrouwen natuurlijk. Het eerste vond ik niks, het tweede wilde ik best proberen, het derde zag ik ook niet zitten. Met een bevriend burenstel hadden wij hele intieme gesprekken tijdens triviantavonden. En er werd overeengekomen dat wij partnerruil mochten doen met elkaar.
Wat ik toen meemaakte, bevestigde wel dat wat ik voelde klopte. Ohja, zo was het dus als een man je met respect aanraakt. Met zachtheid en tederheid. Er ging een wereld voor mij open, maar die donderde ook weer snel in elkaar. Want natuurlijk werd ik verliefd op deze man en besloot ik om dat ook te melden. Dat betekende het einde van een vriendschap en omdat de buurman in kwestie en ik qua frequentie deze constructie vaker hadden uitgebaat dan mijn exman en de buurvrouw, werd ik natuurlijk beticht van “vreemdgaan”. Want zo heette de partnerruil opeens. En daarbij voelde mijn man zich ook nog belazerd door “zijn beste vriend”. Het was niet eens een vriend, mijn exman had geen vrienden.
Als ik zo terugkijk op die situatie dan was dit het moment waarop ik hoopte dat mijn ex-man van mij wilde scheiden. Dan hoefde ik die beslissing niet zelf te nemen, dat vond ik in die tijd doodeng. Even leek het er ook op dat hij wilde scheiden, tot hij op een dag thuiskwam en zei dat hij mij wilde “vergeven”. Er viel niets te vergeven, want het was allemaal met wederzijdse toestemming gebeurd, maar toch. Ik besloot mijn huwelijk nog een allerlaatste kans te geven, voor de kinderen. Inmiddels hadden wij twee zoons van 6 en 4 jaar.
Maar het werkte niet langer en toen kort daarna het geweld ook in bijzijn van de kinderen plaats vond, deed ik wat ik mijzelf had beloofd na een relatietherapie. Over die therapie en de aanleiding daartoe vertel ik later. Mijn ex-man had namelijk wel één keer sporen op mijn lichaam achtergelaten en toen durfde ik naar de huisarts. Ik durfde eigenlijk al tijdens die therapie niet verder met mijn relatie, het voelde alsof altijd al mijn grenzen werden overschreden en daardoor kreeg ik een behoorlijke hekel aan mijzelf, ik liet dat tenslotte zelf gebeuren. De enige manier om door te gaan was alsnog een grens stellen…en dat was dus dat ik zou weggaan als het geweld ook in het bijzijn van de kinderen ging plaatsvinden.
De intensiteit en de frequentie van de geweldsuitspattingen hadden dus een relatie met óf zijn gevoel voor rechtvaardigheid of zijn obsessie voor seks, en mijn afkeer van seks werd grotere en groter. Maar soms, bijvoorbeeld in vakanties, speelde ik er wel op in om zo te voorkomen dat manlief ook op vakantie zijn handen niet zou thuishouden. Ik onderging de seks dan twee keer per week zodat hij bevredigd rond liep en het lekker rustig bleef. Er was nog een manier om hem rustig te houden, maar daarover een andere keer meer.
De Relatie geweld en seks kan ik samenvattend als volgt omschrijven:
GEWELD ZORGDE BIJ MIJ VOOR EEN LAAG LIBIDO, EN ZIJN HOGE LIBIDO ZORGDE DIE IN ZIJN OGEN ONVOLDOENDE WERD BEVREDIGD ZORGDE VOOR MEER GEWELD VAN ZIJN KANT.
Zo kreeg ik heel lang de schuld als ruzies in geweld waren ontaard. En dat voelde ik ook zelf zo. Ik denk dat dit één van de redenen was waarom ik nooit over mijn situatie sprak met iemand.
Deel 5 zal gaan over de extra complexiteit wanneer de pleger van partnergeweld bij de Politie werkt, in mijn geval de politie Amsterdam-Amstelland.
Deel 6 van mijn serie over hoe ik beetje bij beetje steeds verder geïsoleerd raakte, en zelfs het contact met mijn geesteszieke moeder verbrak die enige maanden later zelfmoord pleegde.
Deel 7 vertelt over de extra complexiteit van partnergeweld wanneer je een traumatische jeugd hebt gehad.
In deel 8 wil ik vertellen wat er gebeurde toen ik tijdens mijn 2e zwangerschap zo bang werd en hem voor het eerst echt wegstuurde. ( daarna duurde het nog 4 jaar voordat ik écht aangifte durfde te doen)
Ik heb deel 9 gereserveerd om uit te leggen hoe mijn eigen geestestoestand hard achteruit ging omdat het na de scheiding niet ophield en ik kwam tot het punt waarop ik zelf een eerste zelfmoordpoging deed.
Deel 10 zal gaan over de wanhoop de onmogelijkheid om ook na de scheiding je kinderen op te voeden en hen te beschermen tegen “het kwaad”.
In deel 11 wil ik uitleggen hoe desastreus de bemoeienis van de Raad van Kinderbescherming Spirit en Jeugdzorg was, terwijl je toch eigenlijk op hen alle hoop had gevestigd!
Verder vooruit kijken dan Deel 11 wil en kan ik nog niet. Tijdens het schrijfproces zal dit zich vanzelf verder ontwikkelen. Misschien wordt dat het laatste deel, misschien ook niet. We will see, het is een proces.
