Terug naar het artikel dat ik las op Linkedin bovenaan dit blog. Ik ben ontzettend opgelucht dat de discussie over het strafbaar stellen van #psychischgeweld gaande is. Onderzoek naar de haalbaarheid hiervan is het minste dat kan worden gedaan om het leed van degene die dit overkomen zijn nog enigzins te verzachten.Ik heb wel vraagtekens of het inderdaad gaat om een meerderheid van mannelijke plegers, dus het zou mooi zijn als dat ook wordt meegenomen in het onderzoek.Na 11 jaar psychische én lichamelijke mishandeling moest ik aangifte doen van het lichamelijk geweld om het voor het oog van mijn jonge kinderen plaats vond. Het zal 2005 zijn geweest. Een hele stap om #aangifte te doen tegen je man. En mogelijk nóg complexer als dat een brigadier van #politie is, zoals in mijn geval. Zou hij #celstraf krijgen, dan zou hij zijn baan kwijt raken.
Vergevingsgezind als ik was en nog steeds wil zijn, schreef ik een brief naar de OVJ met het verzoek mijn aanstaande ex-man geen celstraf te geven. De brief werd aangehaald en de uitspraak werd een alternatieve straf en 2 jaar voorwaardelijk. Hij behield zijn baan, en ik dacht dat hij het nu écht wel begreep.
Dat leek ook even het geval te zijn tot ik een paar maanden later een nieuwe LAT relatie kreeg.
Toen begon een offensief waartegen ik niet opgewassen was. ” Ik maak je kapot, je raakt alles kwijt, zelfs je kinderen.” “Ik zorg dat ze bang van je worden”.
En daar maakte hij werk van. Zo zat ik twee keer in de cel. #Valseaangifte van mishandeling van mijn eigen kind was het dieptepunt. En ook vanwege huisvredebreuk terwijl ik nota bene door hem werd vastgehouden en zijn huis ingetrokken terwijl hij drie keer in het telefoongesprek met de meldkamer precies de woorden uitsprak waarvan hij wist dat ze gehoord moesten worden. ” Ik vorder je het huis uit te gaan”. 3x. Toen vroeg hij of dat op de band stond en vroeg hen te komen. Machtsmisbruik. Hij wist wat te zeggen en was beresterk.
Het vervelende vervolg van dit artikel was dat zijn chef mijn ex-man na dit artikel zonder overleg met mij ongelooflijk op zijn falie heeft gegeven na het interview. Terwijl ik in het artikel toch aangeef dat ik hem juist vergeef. Deze chef had ook moeten nadenken over wat zijn reactie zou betekenen voor mijn kinderen. De boosheid bij deze chef over het feit dat de politie wéér in slecht daglicht kwam te staan door dat artikel begrijp ik. Toch had ik gehoopt dat men bij de politie met zoveel professionele ervaring met het onderwerp Huiselijk Geweld, wel beter in zou zien dat voorzichtigheid altijd hoger in het vaandel moet staan als eigen ego. Het gaat hier niet om de naam van het korps. Het gaat om kwetsbare zielen die op eieren lopen en een waar nu een politiechef even als een olifant in een porseleinkast doorheen walst. Mijn ex-man schijnt zich enorm verdrietig te hebben gevoeld. “Want zo kan hij het verleden niet vergeten” kreeg ik te horen van iemand in zijn omgeving. Mijn overtuiging is dat je het verleden nooit kunt vergeten. Je bent je verleden, en van je verleden kun je leren en van daar uit weer groeien. Dan deal je ermee. Met willen vergeten blijf je eeuwig in gevecht met jezelf.
Langdurige partnergeweld is een sluipend patroon waarin je jezelf volledig kwijt kunt raken. Voor mij duurt het al bijna 30 jaar. Ik herken pas sinds enkele jaren het patroon. En verbaas mij dat ik het toen niet zag. En ook weer niet, want het verdriet omdat mij alles werd ontnomen wat mij lief was vertroebelde mijn blik, net als de ongekende stress voor mijn kinderen en mijzelf. Ik vertel in deel 2 wat de eerste tekenen waren dat agressie onderhuids aanwezig was bij mijn exman. Zodra ik daar aan toe ben, kun je het hier lezen.
